Elizabeth Byrne, Canberra
Last Updated: 21 hours 49 minutes ago
Concerns have been raised that a new agreement between Australia and Afghanistan to return failed asylum seekers could expose some individuals to danger.
The Immigration Minister Chris Bowen says the agreement will mean failed asylum seekers can be returned involuntarily.
"People who are not genuine refugees will be returned to Afghanistan with dignity and humanity, but they will be returned," he said.
But Professor William Maley from the ANU says Afghanistan is still not a safe place particularly for Hazaras, with several recent beheadings.
He says a safe return depends on a robust assessment process.
"If those processes are feeble, if those processes are defective in any way, the danger is that those people will be exposed to this kind of risk," he said.
The government says there are about 50 failed Afghan asylum seekers in detention.
But a recent High Court ruling has given them access to court appeals.
Source,
http://www.radioaustralianews.net.au/stories/201101/3114795.htm?desktop
Monday, January 17, 2011
Australia, Afghan refugee forced return deal
Updated January 17, 2011 21:47:27
A new agreement between Australia and Afghanistan paves the way for the first forced return of Afghans who are deemed not to be refugees. And if that happens, they are likely to be from the persecuted Hazara minority because they form the majority of Afghan arrivals in Australia. Australia claims Afghanistan is now safer for Hazara people. But analysts say Australia's refugee determination process is based on poor information and that is dramatically underplaying the dangers and potentially exposing forced returnees to unacceptable risks.
Presenter: Linda Mottram, Canberra correspondent
Speakers: Jamaher Amwary, Afghan refugee and repatriation minister; Chris Bowen, Australian immigration minister; Professor William Maley, director, Asia Pacific College of Diplomacy, Australian National University; Younus Noori, Hazara refugee and social worker, Australia
MOTTRAM: Jamaher Amwary is Afghanistan's minister for Refugees and Repatriation. A big job, since his country has more refugees than any other.
AMWARY: (speaking in Pashto)
MOTTRAM: But at the signing in Sydney on Monday of the new memorandum of understanding between his country and Australia, Dr Amwary pledged that with Australia's help, Afghanistan would work to stop the people smuggler traffic and boats destined for Australia that have so agitated Australia's political debate.
For Australia, the immigration minister, Chris Bowen, signed the memorandum and stressed that Afghanistan's agreement to accept forced returns would send a message to the people smugglers.
BOWEN: No longer will people smugglers be able to tell people that even if they are not regarded as a genuine refugee, there is no mechanism for the Australian government to return them to Afghanistan. That is no longer the case. This is a sustainable and robust approach, which treats people with dignity but makes it clear that the end result of not being regarded as a refugee [...] is return to Afghanistan.
MOTTRAM: Australia for its part will provide limited reintegration assistance to returnees and also help improve Afghan government services like the country's corrupted passport system.
Lending its weight to the deal, the UN refugee agency, the UNHCR, also signed on.
Expert on refugees and on Afghanistan, Professor William Maley of the Australian National University, says the memorandum does have some important provisions.
MALEY: One is that it requires that cases be assessed not simply in terms of refugee convention obligation of protection but also against instruments such as the convention against torture as well as against compelling humanitarian need.
MOTTRAM: That means better prospects to have cases approved, especially for about 200 unaccompanied Afghan children who are currently in Australian detention. In addition, a recent court victory in Australia has required that all asylum seekers get access to judicial review.
But it's less the new memorandum and more the Australian government's processes for assessing refugee claims in the first place that concerns Professor Maley.
MALEY: That's partly because the government has had to pull in all sorts of people with relatively minimum training in recent times to undertake assessments and one wonders whether the people who are doing these kinds of assessments really have a good smell and feel of what the situation on the ground in Afghanistan is like.
MOTTRAM: Not only are those officers ill equipped for their task - as rejection rates for Afghans grow - they are, Professor Maley says, labouring under a questionable Australian claim that security has improved in Afghanistan, especially for the persecuted minority Hazaras, who make up most of the Afghan refugee claimants in Australia.
And just last year Professor Maley says there was particularly gruesome evidence of that.
MALEY: Eleven Hazaras in June 2010 were decapitated in the province of Oruzgan, where Australian troops are deployed, and their bodies were left by the roadside and those who are making decisions in cases of this sort need to think very carefully about whether they would even possibly be exposing somebody to the risk of that kind of treatment.
MOTTRAM: Ethnic Hazara, Younus Noori, made the dangerous boat journey to Australia from Indonesia in 2000, fleeing the Taliban's threats. Eventually granted asylum in Australia, he now works, studies and raises his family in Adelaide. He can barely describe how dangerous his journey was, but during a visit to Canberra said the dangers still facing Hazaras were so much greater that nothing would stop them taking the trip.
NOORI: This is the most difficult and the most horrible journey that you can ever feel coming to Australia by boat. But the problem is that when the people are inside like a kind of a burning house, whenever they see a hole, they hope that they can go through and get out of that and they will try to use that.
MOTTRAM: Australia claims no one will be returned to face persecution. And with 49 of the 2600 Afghans currently in Australian detention having had their cases rejected at two reviews, Chris Bowen, the minister, says forced returns could come within the year. But with the international community advocating a deal with the Taliban as part of a political settlement in Afghanistan, Hazaras fear they are facing the prospect of much more - not less - persecution.
Source,
http://www.radioaustralia.net.au/asiapac/stories/201101/s3114979.htm
A new agreement between Australia and Afghanistan paves the way for the first forced return of Afghans who are deemed not to be refugees. And if that happens, they are likely to be from the persecuted Hazara minority because they form the majority of Afghan arrivals in Australia. Australia claims Afghanistan is now safer for Hazara people. But analysts say Australia's refugee determination process is based on poor information and that is dramatically underplaying the dangers and potentially exposing forced returnees to unacceptable risks.
Presenter: Linda Mottram, Canberra correspondent
Speakers: Jamaher Amwary, Afghan refugee and repatriation minister; Chris Bowen, Australian immigration minister; Professor William Maley, director, Asia Pacific College of Diplomacy, Australian National University; Younus Noori, Hazara refugee and social worker, Australia
MOTTRAM: Jamaher Amwary is Afghanistan's minister for Refugees and Repatriation. A big job, since his country has more refugees than any other.
AMWARY: (speaking in Pashto)
MOTTRAM: But at the signing in Sydney on Monday of the new memorandum of understanding between his country and Australia, Dr Amwary pledged that with Australia's help, Afghanistan would work to stop the people smuggler traffic and boats destined for Australia that have so agitated Australia's political debate.
For Australia, the immigration minister, Chris Bowen, signed the memorandum and stressed that Afghanistan's agreement to accept forced returns would send a message to the people smugglers.
BOWEN: No longer will people smugglers be able to tell people that even if they are not regarded as a genuine refugee, there is no mechanism for the Australian government to return them to Afghanistan. That is no longer the case. This is a sustainable and robust approach, which treats people with dignity but makes it clear that the end result of not being regarded as a refugee [...] is return to Afghanistan.
MOTTRAM: Australia for its part will provide limited reintegration assistance to returnees and also help improve Afghan government services like the country's corrupted passport system.
Lending its weight to the deal, the UN refugee agency, the UNHCR, also signed on.
Expert on refugees and on Afghanistan, Professor William Maley of the Australian National University, says the memorandum does have some important provisions.
MALEY: One is that it requires that cases be assessed not simply in terms of refugee convention obligation of protection but also against instruments such as the convention against torture as well as against compelling humanitarian need.
MOTTRAM: That means better prospects to have cases approved, especially for about 200 unaccompanied Afghan children who are currently in Australian detention. In addition, a recent court victory in Australia has required that all asylum seekers get access to judicial review.
But it's less the new memorandum and more the Australian government's processes for assessing refugee claims in the first place that concerns Professor Maley.
MALEY: That's partly because the government has had to pull in all sorts of people with relatively minimum training in recent times to undertake assessments and one wonders whether the people who are doing these kinds of assessments really have a good smell and feel of what the situation on the ground in Afghanistan is like.
MOTTRAM: Not only are those officers ill equipped for their task - as rejection rates for Afghans grow - they are, Professor Maley says, labouring under a questionable Australian claim that security has improved in Afghanistan, especially for the persecuted minority Hazaras, who make up most of the Afghan refugee claimants in Australia.
And just last year Professor Maley says there was particularly gruesome evidence of that.
MALEY: Eleven Hazaras in June 2010 were decapitated in the province of Oruzgan, where Australian troops are deployed, and their bodies were left by the roadside and those who are making decisions in cases of this sort need to think very carefully about whether they would even possibly be exposing somebody to the risk of that kind of treatment.
MOTTRAM: Ethnic Hazara, Younus Noori, made the dangerous boat journey to Australia from Indonesia in 2000, fleeing the Taliban's threats. Eventually granted asylum in Australia, he now works, studies and raises his family in Adelaide. He can barely describe how dangerous his journey was, but during a visit to Canberra said the dangers still facing Hazaras were so much greater that nothing would stop them taking the trip.
NOORI: This is the most difficult and the most horrible journey that you can ever feel coming to Australia by boat. But the problem is that when the people are inside like a kind of a burning house, whenever they see a hole, they hope that they can go through and get out of that and they will try to use that.
MOTTRAM: Australia claims no one will be returned to face persecution. And with 49 of the 2600 Afghans currently in Australian detention having had their cases rejected at two reviews, Chris Bowen, the minister, says forced returns could come within the year. But with the international community advocating a deal with the Taliban as part of a political settlement in Afghanistan, Hazaras fear they are facing the prospect of much more - not less - persecution.
Source,
http://www.radioaustralia.net.au/asiapac/stories/201101/s3114979.htm
Sunday, January 16, 2011
Bamiyan City in Afghanistan
If you’re into picturesque views and history, then you’ll certainly love Bamiyan Afghanistan. This picturesque locale is considered 1 with the places that tourists should never miss seeing or visiting when within the country because it is the site of several ruined Buddha statues that had been destroyed by the Taliban in 2001. These statues have been close to for centuries and stood the test of time but had been not able to withstand the ravages of war between religions within the country.
To obtain to Bamiyan, you are able to go by road from Kabul. Whenever you venture into this region, attempt to blend in by with the assist of a scarf covering your head, your mouth and your nose. Aside from keeping your self inconspicuous, this also helps keep the dust out of your nose and mouth because these routes are frequently rough and extremely dusty. You will be able to get to Bamiyan via a shared 4WD minivan that can seat around five to ten people. The drive to Bamiyan generally takes close to 9 hours.
Whenever you get to Bamiyan town, aside from the well-known ruined Buddhas, you will probably be in a position to see just how badly war has torn some of the city apart. You can see many weapons that were left behind, jeeps that have been destroyed and buildings and houses which are now part of the ruins around these destroyed Buddhas. You can also visit the Shahr-e Gholghola, which is a fort that may give you majestic views of the valley below because it’s discovered high above the town.
To experience the cuisine that the locals enjoy, you might want to attempt what is known as pulao and naan. You can purchase these rice, vegetable and mutton stews and nearby flat breads from what are known as chaikhanas and you are able to wash down these delicious nearby fare with lots of green tea that’s also being sold by these extremely same vendors.
source: http://www.bestpageresourcelisting.info/uncategorized/bamiyan-city-in-afghanistan/
To obtain to Bamiyan, you are able to go by road from Kabul. Whenever you venture into this region, attempt to blend in by with the assist of a scarf covering your head, your mouth and your nose. Aside from keeping your self inconspicuous, this also helps keep the dust out of your nose and mouth because these routes are frequently rough and extremely dusty. You will be able to get to Bamiyan via a shared 4WD minivan that can seat around five to ten people. The drive to Bamiyan generally takes close to 9 hours.
Whenever you get to Bamiyan town, aside from the well-known ruined Buddhas, you will probably be in a position to see just how badly war has torn some of the city apart. You can see many weapons that were left behind, jeeps that have been destroyed and buildings and houses which are now part of the ruins around these destroyed Buddhas. You can also visit the Shahr-e Gholghola, which is a fort that may give you majestic views of the valley below because it’s discovered high above the town.
To experience the cuisine that the locals enjoy, you might want to attempt what is known as pulao and naan. You can purchase these rice, vegetable and mutton stews and nearby flat breads from what are known as chaikhanas and you are able to wash down these delicious nearby fare with lots of green tea that’s also being sold by these extremely same vendors.
source: http://www.bestpageresourcelisting.info/uncategorized/bamiyan-city-in-afghanistan/
Friday, January 14, 2011
The boy who plays on Buddhas of Bamiyan
By Phil Grabsky
Background Information
9 hours drive from Kabul, at the heart of the Hindu Kush, lies the valley of
Bamiyan. It is surely one of the most beautiful of all Afghanistan. Moreover, its
position and fertility led to the establishment of a trading post on the Silk Road
almost 2000 years ago. It subsequently grew to become an important
Buddhist centre with many monasteries and hundreds of monks. Around the
1st Century AD, a Central Asian nomadic tribe, the Kushans, established
themselves in Afghanistan. Around the end of the 1st century AD their king
was a man called Kanishka who adopted Mahayana Buddhism – which
revered the Buddha as a man as much as a God. Previously Buddha had only
been represented symbolically but under Kanishka the first images of Buddha
the man appeared. The fusing of an Indian artistic style with that of the
Greek-Bactrians led to the so-called ‘Graeco-Buddhic’ art – and the two great
Buddhas of Bamiyan were examples of this.
On completion, the two tallest were 55metres (9m taller than the Statue of
Liberty) and 38m high – an accomplishment that may have taken two hundred
years to achieve. By the time of their first record in 400 AD by a Chinese
Buddhist pilgrim they were covered in a mud and straw mixture to model the
face, hands and robes. The large Buddha was painted red, the smaller blue.
Both had hands and a face of gold. Alongside the Buddhas were excavated
dozens of caves, in which lived monks and other devotees.
Islam had arrived in Bamiyan by the 10th Century but the Buddhas remained
relatively unscathed, even after Genghis Khan in 1222 stormed the valley and,
in response to the killing of his grandson, killed every living thing in the valley.
This destruction marked the end of Bamiyan as a key trade point for centuries
but when the area slowly repopulated it did so with an increasing mix of
Mongol blood – and simultaneously added Shia Islam to the region’s religions.
The people of the area became known as Hazara – and the area (known as
Hazarajat) remained independent of the Afghan state until 1893. It revolted
against the Afghan communist government in 1978 but then came under
Soviet control until struggling free in 1981. The area was stricken with internal
division until the 1990 creation of the Hizb-e Wadhat party initially led by
Abdul Ali Mazari and then, after his mysterious death at the hands of the
Taliban, by Karim Khalili.
During the Taliban period, Bamiyan changed hands several times resulting in
great destruction and civilian casualties. Worse, the Taliban blockaded the
Shia Hazaras adding to the woes of the terrible drought. International attention
turned back to Bamiyan and the Hazara when, in March 2001, Mullah Omah
declared the Buddhas idolatrous and ordered them destroyed once and for all.
Only rubble remains.
link to source: http://www.theboywhoplaysonthebuddhasofbamiyan.co.uk/about.htm
Background Information
9 hours drive from Kabul, at the heart of the Hindu Kush, lies the valley of
Bamiyan. It is surely one of the most beautiful of all Afghanistan. Moreover, its
position and fertility led to the establishment of a trading post on the Silk Road
almost 2000 years ago. It subsequently grew to become an important
Buddhist centre with many monasteries and hundreds of monks. Around the
1st Century AD, a Central Asian nomadic tribe, the Kushans, established
themselves in Afghanistan. Around the end of the 1st century AD their king
was a man called Kanishka who adopted Mahayana Buddhism – which
revered the Buddha as a man as much as a God. Previously Buddha had only
been represented symbolically but under Kanishka the first images of Buddha
the man appeared. The fusing of an Indian artistic style with that of the
Greek-Bactrians led to the so-called ‘Graeco-Buddhic’ art – and the two great
Buddhas of Bamiyan were examples of this.
On completion, the two tallest were 55metres (9m taller than the Statue of
Liberty) and 38m high – an accomplishment that may have taken two hundred
years to achieve. By the time of their first record in 400 AD by a Chinese
Buddhist pilgrim they were covered in a mud and straw mixture to model the
face, hands and robes. The large Buddha was painted red, the smaller blue.
Both had hands and a face of gold. Alongside the Buddhas were excavated
dozens of caves, in which lived monks and other devotees.
Islam had arrived in Bamiyan by the 10th Century but the Buddhas remained
relatively unscathed, even after Genghis Khan in 1222 stormed the valley and,
in response to the killing of his grandson, killed every living thing in the valley.
This destruction marked the end of Bamiyan as a key trade point for centuries
but when the area slowly repopulated it did so with an increasing mix of
Mongol blood – and simultaneously added Shia Islam to the region’s religions.
The people of the area became known as Hazara – and the area (known as
Hazarajat) remained independent of the Afghan state until 1893. It revolted
against the Afghan communist government in 1978 but then came under
Soviet control until struggling free in 1981. The area was stricken with internal
division until the 1990 creation of the Hizb-e Wadhat party initially led by
Abdul Ali Mazari and then, after his mysterious death at the hands of the
Taliban, by Karim Khalili.
During the Taliban period, Bamiyan changed hands several times resulting in
great destruction and civilian casualties. Worse, the Taliban blockaded the
Shia Hazaras adding to the woes of the terrible drought. International attention
turned back to Bamiyan and the Hazara when, in March 2001, Mullah Omah
declared the Buddhas idolatrous and ordered them destroyed once and for all.
Only rubble remains.
link to source: http://www.theboywhoplaysonthebuddhasofbamiyan.co.uk/about.htm
Wednesday, January 12, 2011
Get your hands on Pataka's latest publication Bamiyan - the Heart of Afghanistan
Only available at Pataka's shop $25.00
All good things are worth waiting for! Pataka Museum has just taken delivery of the Bamiyan exhibition book from the printers in China.
This full colour, 204 page book with its beautiful page layouts of virtually all the images from the recent Bamiyan exhibition is an absolute stunner!
Relive the experience, savour the images of the people of Bamiyan. Recall the history of the region, review the scenic sights and historic sites. Drool over Chris Weisserborn's remarkable panoramic images, revisit the work of the Provincial Reconstruction Team, enjoy the children's artwork, savour again the photographs of Pedram Pirnia and ponder the words and thoughts of the local interviewees.
Every aspect of the stimulating exhibition that was visited by over 60,000 people is encompassed in the book. Buy your copy now and celebrate the memory of the exhibition and Porirua's Friendly City relationship with Bamiyan.
Link to source: http://www.scoop.co.nz/stories/CU1101/S00072/pataka-events-for-february.htm
All good things are worth waiting for! Pataka Museum has just taken delivery of the Bamiyan exhibition book from the printers in China.
This full colour, 204 page book with its beautiful page layouts of virtually all the images from the recent Bamiyan exhibition is an absolute stunner!
Relive the experience, savour the images of the people of Bamiyan. Recall the history of the region, review the scenic sights and historic sites. Drool over Chris Weisserborn's remarkable panoramic images, revisit the work of the Provincial Reconstruction Team, enjoy the children's artwork, savour again the photographs of Pedram Pirnia and ponder the words and thoughts of the local interviewees.
Every aspect of the stimulating exhibition that was visited by over 60,000 people is encompassed in the book. Buy your copy now and celebrate the memory of the exhibition and Porirua's Friendly City relationship with Bamiyan.
Link to source: http://www.scoop.co.nz/stories/CU1101/S00072/pataka-events-for-february.htm
Monday, January 10, 2011
وزیر فرهنگ افغانستان: در تلاش چاپ آثار کاتب هستیم
ایوب آروین
بی بی سی
رهین: کاتب تاریخ نگار و مردی مبارز سیاسی و اجتماعی بود.
سید مخدوم رهین وزیر اطلاعات و فرهنگ افغانستان گفته است که هرچند هزینه کافی در اختیار ندارد، ولی برای چاپ آثار فیض محمد کاتب تلاش می کند.
آقای رهین گفت امکان این هم وجود دارد که امتیاز چاپ این آثار را به مراکز فرهنگی و علمی غیردولتی واگذار کند، اما او تاکید کرد که در هر حال آثار کاتب باید با رویکردی کاملا عالمانه و حرفه ای چاپ و منتشر شوند.
وزیر اطلاعات و فرهنگ نگرانی ها از این که هنوز هم برخی مقامهای دولتی به دلیل مخالفت با انتشار اطلاعات مندرج در آثار کاتب، مانع چاپ این آثار می شوند را بی مورد دانست.
در آغاز گفتگویی از او پرسیدم: از نظر دولت افغانستان، که شما وزیر اطلاعات و فرهنگ آن هستید، فیض محمد کاتب چه کسی است؟
مرحوم کاتب از نظر همه ما و شخصیت چندبعدی است که نه تنها تاریخ نگار بزرگی است، بلکه مردی مبارز سیاسی و اجتماعی هم هست.
زندگانی کاتب در عهد سراج الملت و الدین، امیر حبیب الله خان شهید و همچنان در زمان شاه امان الله با اعتماد و محبت خاص دربار همراه بود. مخصوصا در زمان شاه امان الله، که پادشاه نه تنها مرحوم کاتب را به عنوان یک مورخ احترام می کرد، بلکه به عنوان مرد فاضلی که در مبارزات سیاسی و اجتماعی کاملا همنوا و پیرو شاه امان الله بود، مورد شفقت خاصش بود.
نقش کاتب در تحولات اجتماعی آن زمان مانند سایر مشروطه خواهان و روشنفکران، روشن است و کاتب با قلم توانای خود آثار گرانبهایی آفریده است.
وزارت اطلاعات و فرهنگ به مناسبت هشتادمین سال وفات این شخصیت بزرگ وطن در نظر دارد که سیمینار خاصی در اوائل بهار (۱۳۹۰ خورشیدی) برگزار کند. می خواستیم این کار در این زمستان صورت بگیرد، اما احساس کردیم که ممکن است بسیاری از علاقمندان و کاتب شناسان نتوانند در این فصل به این سیمینار بیایند. به همین سبب آن را گذاشتیم به اوائل بهار و بعد از نوروز. به زودی تشکیل کمیسیون برگزاری محفل یادبود، کاتب اعلام می شود.
شما از محبت امیر حبیب الله خان و امان الله خان نسبت به کاتب یاد کردید، حبیب الله خان دستور مصادره و از بین بردن جلد سوم سراج التواریخ را صادر کرد و امان الله خان هم اجازه چاپ آثار کاتب را نداد.
رهین: کسی که در زمینه زندگی، آثار و افکار کاتب کار کند، به عنوان کاتب شناس شناخته می شود.
موضوع اجازه ندادن به چاپ کتابهای کاتب، مقداری مغشوش است، ولی من از آن فرمان شاه امان الله که به کاتب اجازه داده که از تمام آثار کتابخانه سلطنتی هر وقتی که خواست استفاده کند و حتی وظیفه داده به کاتب که بنویسد و از این آثار کتابخانه استفاده کند. حتی در سندی که من دیده ام نوشته که حتی مصارف چای روزانه کاتب را که روزی دو روپیه آن زمان باشد، شخص پادشاه به قلم خود تعیین کرده است. این نشانه ای از نزدیکی و صمیمیت است.
شما از اصطلاح کاتب شناسی استفاده کردید، تا چه حدی فکر می کنید که کاتب شناسی در افغانستان جا افتاده است؟
کاتب شناسی تعبیر بجایی است، برای این که زندگانی کاتب و پایان غم انگیز عمرش و همچنین آثار گرانبهایش و آن خط شیوایش، همه این ها در ابعاد مختلف خود قابل مطالعه و پژوهش هستند. بنابر آن، کسی که در زمینه زندگانی، آثار و افکار کاتب کار کرده باشد و یا کار کند، طبعا به عنوان کاتب شناس شناخته می شود.
از کاتب هزاران صفحه آثار خطی، غیر از آثار چاپ شده اش بجا مانده، در هشتاد سال گذشته این آثار مجال چاپ نیافتند، فکر می کنید، دلیل اصلی اش چه بوده است؟
خب اصولا ما در گذشته کتاب کم چاپ کرده ایم. امکانات هم زیاد نبوده است. شما اگر اولین وزیر اطلاعات و فرهنگ مملکت، که به نام رئیس مستقل مطبوعات یاد می شد- مرحوم صلاح الدین سلجوقی- کتابی را که به نام "افکار شاعر" نوشته و در کابل چاپ شده را ببینید، متوجه می شوید که تا چه حدی امکانات نشر و پخش ما ضعیف بوده است در آن زمان. بنا بر آن، مقدار زیادی از توجه نکردن به چاپ این آثار و کتب ناشی از مشکلات در امر طباعت و امثالش بوده است.
در هر حال، در این کار (چاپ آثار کاتب) غفلت صورت گرفته، ولی این غفلت بیشتر ناشی از فقدان وسائل و عوامل دیگر بوده و نه احساس بدبینی نسبت به مرحوم کاتب. شخصیت های والای دیگری هم هستند که توجهی به ایشان نشده.
تا جایی که اطلاع داریم، حدود پنج هزار صفحه از آثار خطی کاتب در آرشیو ملی موجود است و اخیرا خانواده کاتب در اروپا به بی بی سی اطلاع داد که سه هزار و پانصد صفحه از آثار کاتب نزد ایشان است و گفتند که دغدغه آنها نگهداری درست این آثار و چاپ آنها است، گفتنی شما در این مورد چیست؟
مهمترین آثار کاتب به دستور و تحت نظر مستقیم حبیب الله خان نوشته شده است.
ما هم نگهداری می کنیم، مثلی که الحمدالله آثار بسیار نفیسی را در آرشیو ملی نگهداری کرده ایم و هم چاپ می کنیم. من امیدوارم خانواده مرحوم کاتب با وزارت اطلاعات و فرهنگ تماس بگیرند و مطمئن باشند که نسل نو اگر مثل آنها فرزندان صوری کاتب نیستند، فرزندان معنوی کاتب هستند، مخصوصا قشر پیشتاز و روشنفکر.
از آثار مرحوم کاتب، بخش در باره مطالعه قبائل پشتون و قبائل هزاره را من هم دارم که ضمن کتاب امان التواریخ (عکس نسخه خطی اش که در کتابخانه نیویورک است) نزد من هست. من به دلیل کثرت مشاغل متاسفانه نتوانسته ام که آن را آماده چاپ بسازم، ولی امیدوارم که تا اوائل بهار من هم در این زمینه کار کرده باشم.
آثاری که قبلا به آرشیو ملی داده شده، بیش از بیست سال است که در آن جا نگهداری می شود، اما کاری برای چاپ آنها انجام نشده، اگر همه آثار کاتب هم جمع شود و کاری برای چاپ آنها نشود و در اختیار عموم قرار نگیرد، فایده آن چیست؟
اولا آثار آرشیو ملی در دسترس پژوهشگران و محققان هست و از دسترس اهل علم بدور نیست. ثانیا مهم این است که این آثار محفوظ باشد. فرصت برای این که پژوهشگران بروند، در مورد آنها کار کنند هست و همیشه هست. ولی مبادا این آثار از بین بروند، مبادا این آثار بر اثر حوادث نابود شوند.
اوائل سال جاری خورشیدی معاون دوم رئیس جمهوری و بعضی از همکاران شما در وزارت اطلاعات و فرهنگ از چاپ آثار کاتب سخن گفتند و در گفتگو با رسانه ها، از جمله بی بی سی وعده دادند که آثار کاتب چاپ می شوند، ولی در عمل به نظر می رسد که کاری در این زمینه انجام نشده است.
هر چند امان الله خان در موارد بسیاری از کاتب حمایت کرد، اما به آثار عمده او اجازه چاپ نداد.
چاپ آثار کاتب به صورتی نیست که کتاب را از آرشیو ملی بگیرید، ببرید به مطبعه و چاپ کنید. هر کدام از این آثار باید مورد مطالعه دقیق قرار بگیرند و با دیگر آثار کاتب مقایسه شوند، با دیگر نسخ مقایسه شوند و کار علمی و بعد از آن آماده چاپ شوند. چنین کاری به این سادگی نیست. اولا این کار را هر کسی نمی تواند، ثانیا کسی که این کار می تواند باید وقت کافی داشته باشد. معمولا این نوع کارها، زمان طولانی را در بر می گیرد.
خب تا حالا چه کاری در این زمینه انجام شده؟ شما تا حال افرادی را سراغ ندارید که این شرایط را داشته باشند؟
افرادی هستند، از جمله آقای (حبیب الله) رفیع که روی یکی از آثار کاتب کار می کند. کسانی دیگر هم به همین ترتیب به صورت پراکنده کار می کنند. ولی وقتی که ما این سیمینار را برگزار کردیم، دقیقا تعیین می کنیم که چه کسی به چه کاری دست بزند و من شخصا می خواهم هیات علمی را تعیین کنم که با دید کاملا علمی و انتقادی (آثار کاتب را) ببینند تا بعدا این آثار چاپ شوند.
این کارهای تجاری است که کتاب چاپ می کنند و تلاش می کنند که زود بفروشند. این کار علمی نیست. نوشته های مرحوم کاتب مخصوصا بخاطری که تاریخ است و اصولا تاریخ نویسی معاصر حرفه حساسی است در سراسر جهان. به دلیل این که بسیاری از مطالبی که ذکر می شود، به خوب و بد اشخاص بر می گردد، مخصوصا نسلی که از نسل حاضر زیاد دور نیست.
به همین سبب در صحت و سقم مسائل، در این که مطلب به وسیله مرحوم کاتب نوشته شده یا نه و امثال کارهایی که در تصحیح متن ایجاب می کند- که خودش فن مخصوص است- کارهایی باید صورت بگیرد.
در هر حال، من به این که آثار مرحوم کاتب زود چاپ شوند، علاقه ندارم، برای این که کاری که زود شود، صحیح نمی باشد. ولی عمیقا علاقه دارم که این کار صورت بگیرد و با دقت، تانی و مخصوصا متعاقب سیمینار یادبود مرحوم کاتب.
بخش عمده ای از آثار کاتب تحولات دوره امیر عبدالرحمان خان و چند امیر پس از او را با جزئیات کم نظیری در بر دارد.
ذکر همین خوب بدی که فرمودید در آثار کاتب وجود دارد و بعضی این نگرانی را مطرح کرده اند که آثار کاتب به دلیل رویکرد افشاگرانه اش، مخالفانی در داخل دولت کنونی افغانستان دارد و این افراد مانع چاپ آثار کاتب می شوند، پاسخ شما به این نگرانی ها چیست؟
این نگرانی ها بیهوده است. من فکر نمی کنم که هیچ کسی از مقامات دولت حتی در این مورد فکر هم کرده باشد. برعلاوه، این کار (چاپ آثار کاتب) به وزارت اطلاعات و فرهنگ مربوط است و وزارت اطلاعات و فرهنگ در هیچ حال تابع چنین سلیقه ها نیست.
شما عملا برای چاپ آثار کاتب برنامه ریزی کرده اید، بودجه ای اختصاص داده اید؟
بودجه اختصاص دادن کاری ندارد. ما وزارتخانه ای بسیار فقیر هستیم. با همین چیزی که داریم می خواهیم چاپش کنیم. در هر حال برای چاپ آثار مرحوم کاتب راهی پیدا می کنیم و پولی پیدا می کنیم. شما می بینید بخاطری که بودجه ما بسیار کم است، من گاه دست به دامن تاجر ملی می زنم و گاه دست به دامن سفارتخانه های خارجی و گاه موسسات غیردولتی خارجی تا برای خدمت به فرهنگ این کشور کاری شود.
اگر شما نتوانید بودجه ای برای این کار پیدا کنید، امکان این وجود دارد که امتیاز چاپ آثار کاتب را به بخش خصوصی و مراکز فرهنگی غیردولتی واگذار کنید؟
خب، آثار مرحوم کاتب را کوشش می کنیم خود ما چاپ کنیم و هم (اجازه می دهیم به) یک مرجع سالم. مرجع سالم که می گویم منظورم این است که دیدگاه علمی داشته باشد و کارش صرفا تجاری نباشد، در آن صورت فرق نمی کند که چنین مرجعی هم آثار کاتب را چاپ کند.
Link to source: http://www.bbc.co.uk/persian/afghanistan/2011/01/110110_k02-kateb-raheen-iv.shtml
بی بی سی
رهین: کاتب تاریخ نگار و مردی مبارز سیاسی و اجتماعی بود.
سید مخدوم رهین وزیر اطلاعات و فرهنگ افغانستان گفته است که هرچند هزینه کافی در اختیار ندارد، ولی برای چاپ آثار فیض محمد کاتب تلاش می کند.
آقای رهین گفت امکان این هم وجود دارد که امتیاز چاپ این آثار را به مراکز فرهنگی و علمی غیردولتی واگذار کند، اما او تاکید کرد که در هر حال آثار کاتب باید با رویکردی کاملا عالمانه و حرفه ای چاپ و منتشر شوند.
وزیر اطلاعات و فرهنگ نگرانی ها از این که هنوز هم برخی مقامهای دولتی به دلیل مخالفت با انتشار اطلاعات مندرج در آثار کاتب، مانع چاپ این آثار می شوند را بی مورد دانست.
در آغاز گفتگویی از او پرسیدم: از نظر دولت افغانستان، که شما وزیر اطلاعات و فرهنگ آن هستید، فیض محمد کاتب چه کسی است؟
مرحوم کاتب از نظر همه ما و شخصیت چندبعدی است که نه تنها تاریخ نگار بزرگی است، بلکه مردی مبارز سیاسی و اجتماعی هم هست.
زندگانی کاتب در عهد سراج الملت و الدین، امیر حبیب الله خان شهید و همچنان در زمان شاه امان الله با اعتماد و محبت خاص دربار همراه بود. مخصوصا در زمان شاه امان الله، که پادشاه نه تنها مرحوم کاتب را به عنوان یک مورخ احترام می کرد، بلکه به عنوان مرد فاضلی که در مبارزات سیاسی و اجتماعی کاملا همنوا و پیرو شاه امان الله بود، مورد شفقت خاصش بود.
نقش کاتب در تحولات اجتماعی آن زمان مانند سایر مشروطه خواهان و روشنفکران، روشن است و کاتب با قلم توانای خود آثار گرانبهایی آفریده است.
وزارت اطلاعات و فرهنگ به مناسبت هشتادمین سال وفات این شخصیت بزرگ وطن در نظر دارد که سیمینار خاصی در اوائل بهار (۱۳۹۰ خورشیدی) برگزار کند. می خواستیم این کار در این زمستان صورت بگیرد، اما احساس کردیم که ممکن است بسیاری از علاقمندان و کاتب شناسان نتوانند در این فصل به این سیمینار بیایند. به همین سبب آن را گذاشتیم به اوائل بهار و بعد از نوروز. به زودی تشکیل کمیسیون برگزاری محفل یادبود، کاتب اعلام می شود.
شما از محبت امیر حبیب الله خان و امان الله خان نسبت به کاتب یاد کردید، حبیب الله خان دستور مصادره و از بین بردن جلد سوم سراج التواریخ را صادر کرد و امان الله خان هم اجازه چاپ آثار کاتب را نداد.
رهین: کسی که در زمینه زندگی، آثار و افکار کاتب کار کند، به عنوان کاتب شناس شناخته می شود.
موضوع اجازه ندادن به چاپ کتابهای کاتب، مقداری مغشوش است، ولی من از آن فرمان شاه امان الله که به کاتب اجازه داده که از تمام آثار کتابخانه سلطنتی هر وقتی که خواست استفاده کند و حتی وظیفه داده به کاتب که بنویسد و از این آثار کتابخانه استفاده کند. حتی در سندی که من دیده ام نوشته که حتی مصارف چای روزانه کاتب را که روزی دو روپیه آن زمان باشد، شخص پادشاه به قلم خود تعیین کرده است. این نشانه ای از نزدیکی و صمیمیت است.
شما از اصطلاح کاتب شناسی استفاده کردید، تا چه حدی فکر می کنید که کاتب شناسی در افغانستان جا افتاده است؟
کاتب شناسی تعبیر بجایی است، برای این که زندگانی کاتب و پایان غم انگیز عمرش و همچنین آثار گرانبهایش و آن خط شیوایش، همه این ها در ابعاد مختلف خود قابل مطالعه و پژوهش هستند. بنابر آن، کسی که در زمینه زندگانی، آثار و افکار کاتب کار کرده باشد و یا کار کند، طبعا به عنوان کاتب شناس شناخته می شود.
از کاتب هزاران صفحه آثار خطی، غیر از آثار چاپ شده اش بجا مانده، در هشتاد سال گذشته این آثار مجال چاپ نیافتند، فکر می کنید، دلیل اصلی اش چه بوده است؟
خب اصولا ما در گذشته کتاب کم چاپ کرده ایم. امکانات هم زیاد نبوده است. شما اگر اولین وزیر اطلاعات و فرهنگ مملکت، که به نام رئیس مستقل مطبوعات یاد می شد- مرحوم صلاح الدین سلجوقی- کتابی را که به نام "افکار شاعر" نوشته و در کابل چاپ شده را ببینید، متوجه می شوید که تا چه حدی امکانات نشر و پخش ما ضعیف بوده است در آن زمان. بنا بر آن، مقدار زیادی از توجه نکردن به چاپ این آثار و کتب ناشی از مشکلات در امر طباعت و امثالش بوده است.
در هر حال، در این کار (چاپ آثار کاتب) غفلت صورت گرفته، ولی این غفلت بیشتر ناشی از فقدان وسائل و عوامل دیگر بوده و نه احساس بدبینی نسبت به مرحوم کاتب. شخصیت های والای دیگری هم هستند که توجهی به ایشان نشده.
تا جایی که اطلاع داریم، حدود پنج هزار صفحه از آثار خطی کاتب در آرشیو ملی موجود است و اخیرا خانواده کاتب در اروپا به بی بی سی اطلاع داد که سه هزار و پانصد صفحه از آثار کاتب نزد ایشان است و گفتند که دغدغه آنها نگهداری درست این آثار و چاپ آنها است، گفتنی شما در این مورد چیست؟
مهمترین آثار کاتب به دستور و تحت نظر مستقیم حبیب الله خان نوشته شده است.
ما هم نگهداری می کنیم، مثلی که الحمدالله آثار بسیار نفیسی را در آرشیو ملی نگهداری کرده ایم و هم چاپ می کنیم. من امیدوارم خانواده مرحوم کاتب با وزارت اطلاعات و فرهنگ تماس بگیرند و مطمئن باشند که نسل نو اگر مثل آنها فرزندان صوری کاتب نیستند، فرزندان معنوی کاتب هستند، مخصوصا قشر پیشتاز و روشنفکر.
از آثار مرحوم کاتب، بخش در باره مطالعه قبائل پشتون و قبائل هزاره را من هم دارم که ضمن کتاب امان التواریخ (عکس نسخه خطی اش که در کتابخانه نیویورک است) نزد من هست. من به دلیل کثرت مشاغل متاسفانه نتوانسته ام که آن را آماده چاپ بسازم، ولی امیدوارم که تا اوائل بهار من هم در این زمینه کار کرده باشم.
آثاری که قبلا به آرشیو ملی داده شده، بیش از بیست سال است که در آن جا نگهداری می شود، اما کاری برای چاپ آنها انجام نشده، اگر همه آثار کاتب هم جمع شود و کاری برای چاپ آنها نشود و در اختیار عموم قرار نگیرد، فایده آن چیست؟
اولا آثار آرشیو ملی در دسترس پژوهشگران و محققان هست و از دسترس اهل علم بدور نیست. ثانیا مهم این است که این آثار محفوظ باشد. فرصت برای این که پژوهشگران بروند، در مورد آنها کار کنند هست و همیشه هست. ولی مبادا این آثار از بین بروند، مبادا این آثار بر اثر حوادث نابود شوند.
اوائل سال جاری خورشیدی معاون دوم رئیس جمهوری و بعضی از همکاران شما در وزارت اطلاعات و فرهنگ از چاپ آثار کاتب سخن گفتند و در گفتگو با رسانه ها، از جمله بی بی سی وعده دادند که آثار کاتب چاپ می شوند، ولی در عمل به نظر می رسد که کاری در این زمینه انجام نشده است.
هر چند امان الله خان در موارد بسیاری از کاتب حمایت کرد، اما به آثار عمده او اجازه چاپ نداد.
چاپ آثار کاتب به صورتی نیست که کتاب را از آرشیو ملی بگیرید، ببرید به مطبعه و چاپ کنید. هر کدام از این آثار باید مورد مطالعه دقیق قرار بگیرند و با دیگر آثار کاتب مقایسه شوند، با دیگر نسخ مقایسه شوند و کار علمی و بعد از آن آماده چاپ شوند. چنین کاری به این سادگی نیست. اولا این کار را هر کسی نمی تواند، ثانیا کسی که این کار می تواند باید وقت کافی داشته باشد. معمولا این نوع کارها، زمان طولانی را در بر می گیرد.
خب تا حالا چه کاری در این زمینه انجام شده؟ شما تا حال افرادی را سراغ ندارید که این شرایط را داشته باشند؟
افرادی هستند، از جمله آقای (حبیب الله) رفیع که روی یکی از آثار کاتب کار می کند. کسانی دیگر هم به همین ترتیب به صورت پراکنده کار می کنند. ولی وقتی که ما این سیمینار را برگزار کردیم، دقیقا تعیین می کنیم که چه کسی به چه کاری دست بزند و من شخصا می خواهم هیات علمی را تعیین کنم که با دید کاملا علمی و انتقادی (آثار کاتب را) ببینند تا بعدا این آثار چاپ شوند.
این کارهای تجاری است که کتاب چاپ می کنند و تلاش می کنند که زود بفروشند. این کار علمی نیست. نوشته های مرحوم کاتب مخصوصا بخاطری که تاریخ است و اصولا تاریخ نویسی معاصر حرفه حساسی است در سراسر جهان. به دلیل این که بسیاری از مطالبی که ذکر می شود، به خوب و بد اشخاص بر می گردد، مخصوصا نسلی که از نسل حاضر زیاد دور نیست.
به همین سبب در صحت و سقم مسائل، در این که مطلب به وسیله مرحوم کاتب نوشته شده یا نه و امثال کارهایی که در تصحیح متن ایجاب می کند- که خودش فن مخصوص است- کارهایی باید صورت بگیرد.
در هر حال، من به این که آثار مرحوم کاتب زود چاپ شوند، علاقه ندارم، برای این که کاری که زود شود، صحیح نمی باشد. ولی عمیقا علاقه دارم که این کار صورت بگیرد و با دقت، تانی و مخصوصا متعاقب سیمینار یادبود مرحوم کاتب.
بخش عمده ای از آثار کاتب تحولات دوره امیر عبدالرحمان خان و چند امیر پس از او را با جزئیات کم نظیری در بر دارد.
ذکر همین خوب بدی که فرمودید در آثار کاتب وجود دارد و بعضی این نگرانی را مطرح کرده اند که آثار کاتب به دلیل رویکرد افشاگرانه اش، مخالفانی در داخل دولت کنونی افغانستان دارد و این افراد مانع چاپ آثار کاتب می شوند، پاسخ شما به این نگرانی ها چیست؟
این نگرانی ها بیهوده است. من فکر نمی کنم که هیچ کسی از مقامات دولت حتی در این مورد فکر هم کرده باشد. برعلاوه، این کار (چاپ آثار کاتب) به وزارت اطلاعات و فرهنگ مربوط است و وزارت اطلاعات و فرهنگ در هیچ حال تابع چنین سلیقه ها نیست.
شما عملا برای چاپ آثار کاتب برنامه ریزی کرده اید، بودجه ای اختصاص داده اید؟
بودجه اختصاص دادن کاری ندارد. ما وزارتخانه ای بسیار فقیر هستیم. با همین چیزی که داریم می خواهیم چاپش کنیم. در هر حال برای چاپ آثار مرحوم کاتب راهی پیدا می کنیم و پولی پیدا می کنیم. شما می بینید بخاطری که بودجه ما بسیار کم است، من گاه دست به دامن تاجر ملی می زنم و گاه دست به دامن سفارتخانه های خارجی و گاه موسسات غیردولتی خارجی تا برای خدمت به فرهنگ این کشور کاری شود.
اگر شما نتوانید بودجه ای برای این کار پیدا کنید، امکان این وجود دارد که امتیاز چاپ آثار کاتب را به بخش خصوصی و مراکز فرهنگی غیردولتی واگذار کنید؟
خب، آثار مرحوم کاتب را کوشش می کنیم خود ما چاپ کنیم و هم (اجازه می دهیم به) یک مرجع سالم. مرجع سالم که می گویم منظورم این است که دیدگاه علمی داشته باشد و کارش صرفا تجاری نباشد، در آن صورت فرق نمی کند که چنین مرجعی هم آثار کاتب را چاپ کند.
Link to source: http://www.bbc.co.uk/persian/afghanistan/2011/01/110110_k02-kateb-raheen-iv.shtml
NATO: 3 Afghan police officers killed in (Daikundi Province) mistaken-identity strike
By the CNN Wire Staff
January 10, 2011 4:28 a.m. EST
(CNN) -- NATO officials said Monday they have sent a team to investigate an incident in central Afghanistan where troops thought they were battling militants, but instead may have exchanged gunfire with Afghan police.
The operation, which took place Sunday in Daikundi province, led to the death of three Afghan police officers and wounded three others, the International Security Assistance Force said.
NATO troops were conducting a patrol in a village when they came across nine armed people who were setting up what "appeared to be an ambush position," the force said in a statement.
The service members called in aerial support.
Later, troops determined the air strike may have been carried out against an Afghan police team, the force said.
"While we take extraordinary precaution while conducting operations to avoid friendly casualties, it appears innocent people may have been mistakenly targeted," said U.S. Army Col. Rafael Torres, the director of the force's Joint Command Combined Joint Operations Center director.
Link to Source: http://www.cnn.com/2011/WORLD/asiapcf/01/10/afghanistan.police.killed/
January 10, 2011 4:28 a.m. EST
(CNN) -- NATO officials said Monday they have sent a team to investigate an incident in central Afghanistan where troops thought they were battling militants, but instead may have exchanged gunfire with Afghan police.
The operation, which took place Sunday in Daikundi province, led to the death of three Afghan police officers and wounded three others, the International Security Assistance Force said.
NATO troops were conducting a patrol in a village when they came across nine armed people who were setting up what "appeared to be an ambush position," the force said in a statement.
The service members called in aerial support.
Later, troops determined the air strike may have been carried out against an Afghan police team, the force said.
"While we take extraordinary precaution while conducting operations to avoid friendly casualties, it appears innocent people may have been mistakenly targeted," said U.S. Army Col. Rafael Torres, the director of the force's Joint Command Combined Joint Operations Center director.
Link to Source: http://www.cnn.com/2011/WORLD/asiapcf/01/10/afghanistan.police.killed/
Subscribe to:
Posts (Atom)