بوداهای بامیان؛ حفاظت یا بازسازی؟

بوداهای بامیان؛ حفاظت یا بازسازی؟
بیژن روحانی

پژوهشگر و حفاظتگر میراث فرهنگی


ده سال پس از تخریب مجسمه‌های بودا در بامیان، مقامات افغانستان و کارشناسان سازمان جهانی یونسکو بر سر راه‌های مختلف حفاظت، مرمت و یا بازسازی این یادگارهای باستانی با یکدیگر به تبادل نظر پرداخته‌اند.

پس از نابودی این آثار هزار و پانصد ساله به دست طالبان، تاکنون بحث‌های فراوانی در این خصوص درگرفته است. به تازگی پژوهشگرانی از دانشگاه فنی مونیخ در آلمان اعلام کرده بودند که بازسازی حداقل یکی از این دو مجسمه غول پیکر با استفاده از ترکیب سلیکون و قطعات باقی مانده از مجسمه اصلی امکان پذیر خواهد بود.

اما پذیرش این راه حل و یا راه‌حل‌های دیگر نیازمند توافق نظر جامعه افغانستان، مقامات آن کشور و همچنین کارشناسان جهانی است که هرکدام انتظارات خود را از چنین پروژه‌ بزرگی دارند. به جز دشواری‌های فنی، مسائل اقتصادی، اجتماعی و تفاوت‌دیدگاه‌های فلسفی نیز در خصوص چگونگی حفاظت و یا بازسازی این آثار مطرح است.

سازمان جهانی یونسکو به منظور تصمیم‌گیری در این مورد، در نشست‌هایی که با حضور کارشناسان مختلف و مقامات افغانستان در روزهای دوم تا چهارم ماه مارس در پاریس برگزار کرد، راه‌های مختلفی را برای حفاظت از این آثار تاریخی بررسی و در نهایت مجموعه‌ای از اقدامات را برای این محوطه باستانی پیشنهاد کرد.

در طول این نشست‌ها پیشنهادها‌ی متخصصان ایتالیایی، آلمانی و ژاپنی مورد بحث قرار گرفت. در جمع بندی نهایی سازمان یونسکو و مقامات کشور افغانستان به این نتیجه رسیدند که در حال حاضر بازسازی کامل هریک از مجسمه‌ها نمی‌تواند مورد توجه قرار بگیرد.

از جمله دلایل مهم این تصمیم می‌توان به میزان اطلاعات و مدارک علمی موجود که برای چنین عملیاتی فعلا ناکافی هستند، اشاره کرد. در ضمن از میان رفتن بخش عمده‌ای از مصالح و قطعات اصلی مجسمه‌ها نیز یکی از دلایل مهم این تصمیم گیری است. همچنین برآورد‌های دقیق‌تری از هزینه‌های چنین عملیات پیچیده‌ای مورد نیاز است.

از سوی دیگر تصمیم گرفته شد که محل فرورفتگی غربی(رواق) که مکان مجسمه ٥٣ متری بوده است، پس از استحکام بخشی‌های لازم خالی رها شود تا همواره یادآور خشونت و تخریبی باشد که در این مکان فرهنگی اتفاق افتاده است. اما در همین حال قرار شد مطالعات امکان سنجی در خصوص مجسمه ٣٨ متری که در بخش شرقی مجموعه قرار دارد انجام پذیرد تا مشخص شود آیا می‌توان بخش‌هایی از آن را با استفاده از قطعات باقی مانده در سال‌های آینده دوباره به یکدیگر متصل کرد یا خیر.

یونسکو همچنین بر ضرورت ساختن موزه‌ای مرکزی در شهر بامیان و همچنین یک موزه‌ی کوچکتر در کنار بقایای مجسمه‌ها تاکید کرده است تا به این ترتیب امکانی برای نمایش و حفاظت آثاری که از دره باستانی بامیان به دست می‌آیند فراهم شود. همچنین بر ضرورت ادامه فعالیت‌های حفاظتی در سرتاسر دره بامیان به منظور حفاظت از چشم‌انداز فرهنگی آن تاکید شده است.

فرانسوی‌ها ترجیح دادند ویرانه‌ها، ساختمان‌ها و کلیسای سوخته‌ شهر کوچک «اورادور سور گلان» را که توسط آلمان‌ها به طور کامل ویران شده بود به عنوان یادبودی از آن کشتار دسته جمعی در همان حالت ویرانه حفظ کنند. اما از سوی دیگر لهستانی‌ها مرکز تاریخی شهر ورشو را به عنوان بخشی از هویت ملی خود پس از جنگ جهانی دوم بازسازی کردند.
به نظر می‌رسد در حال حاضر سازمان یونسکو و کارشناسان جهانی بر سر یک راه حل میانه به توافق رسیده‌اند که ضمن تاکید بر حفاظت از جای خالی یکی از مجسمه‌ها، امکان بازسازی بخشی از یکی دیگر از آنها را در آینده منتفی نمی‌داند.

حفظ اصالت

مساله حفاظت، مرمت و یا بازسازی آثار تاریخی و فرهنگی تخریب شده در جنگ‌ها، همواره با دشواری‌ها و بحث‌های فراوانی رو به رو بوده و در کشورهای مختلف پاسخ‌های گوناگونی برای آن اندیشیده شده است.

یکی از مهمترین و پیچیده‌ترین بحث‌ها در این زمینه بحث حفظ اصالت یک اثر تاریخی در جریان مرمت یا حفاظت است. به طور عمده از سده‌ نوزدهم گفتگوهای انتقادی فراوانی میان صاحبنظران بر سر این مفهوم در جریان بوده است.

بسیاری از نظریه‌پردازان بر این اعتقاد بوده و هستند که بازسازی کامل یک اثر از میان رفته، به خصوص زمانی که قطعات و مواد و مصالح آن نیز نابود شده‌اند، می‌تواند به مخدوش شدن اصالت مادی اثر بینجامد.

در خصوص جنبه‌های مختلف حفظ اصالت یک اثر تاریخی و هنری متفکران مختلفی از جاکومو بونی باستان شناس ایتالیایی و آلویس ریگل مورخ هنر و فیلسوف اتریشی گرفته تا والتر بنیامین فیلسوف آلمانی و چزاره براندی منتقد هنر و حفاظت‌گر ایتالیایی و بسیاری دیگر تاکنون نظریات خود را مطرح کرده‌اند.

اما مفهوم اصالت که در ابتدا بر شالوده نظریه‌های حفظ اصالت مادی اثر رشد یافته بود، در اواخر سده‌ بیستم دچار تغییرات مهمی شد و تفسیرهای جدیدتری را از فرهنگ‌های دیگر، به خصوص فرهنگ‌های شرقی، به خود پذیرفت. این تغییرات در«سند جهانی نارا در خصوص اصالت» مصوب ١٩٩٤، به خوبی منعکس شده است.

این سند مفهوم اصالت را توسعه بیشتری بخشیده و بر نسبی بودن آن در فرهنگ‌های مختلف تاکید کرده و همچنین بر اهمیت مواردی همچون سنت، کارکرد و ارزش‌های ناملموس و غیر مادی نیز تاکید می‌کند تا به این ترتیب بتواند دیدگاه فرهنگ‌های دیگر را نیز در این زمینه شامل شود.

شیوه برخورد در کشورهای دیگر


حفاظت از آثار تخریب شده در جنگ و یا بازسازی آنها یکی از بحث‌های مهم پس از جنگ جهانی دوم و همچنین دهه‌های اخیر بوده است. در کشورهای مختلف متناسب با نیازهای جامعه و شرایط اقتصادی، فرهنگی و تاریخی نحوه برخورد با آثار ویران شده و یا آسیب دیده متفاوت و پاسخ‌ها شامل طیف گسترده‌ای از دیدگاه‌ها بوده است، دیدگاه‌هایی که بین حفظ ویرانه‌ها به عنوان یادگار جنگ یا بازسازی کامل آنها در نوسان بوده است.

به عنوان مثال فرانسوی‌ها ترجیح دادند ویرانه‌ها، ساختمان‌ها و کلیسای سوخته‌ شهر کوچک «اورادور سور گلان» را که توسط آلمان‌ها به طور کامل ویران شده بود به عنوان یادبودی از آن کشتار دسته جمعی در همان حالت ویرانه حفظ کنند.

اما از سوی دیگر لهستانی‌ها مرکز تاریخی شهر ورشو را به عنوان بخشی از هویت ملی خود پس از جنگ جهانی دوم بازسازی کردند. این بازسازی مبتنی بر مدارک دقیق علمی و فنی بود که از پیش از جنگ از شهر و مراکز تاریخی آن برجای مانده بود.

در مثالی دیگر، بریتانیایی‌ها کلیسای جامع شهر کاونتری را به صورت نیمه ویران به عنوان یادگاری از زخم‌های جنگ جهانی دوم نگاه داشتند و در کنار آن کلیسای جدیدی ساختند، اما آلمانی‌ها کلیسای ویران شده‌ی شهر درسدن را بازسازی کردند.

در دهه‌های اخیر و پس از جنگ‌ها و حملات خرابکارانه متعدد در گوشه و کنار جهان، باز هم حفاظت و یا بازسازی آثار آسیب دیده موضوع بحث‌های مخالف و موافق بوده است. از نمونه‌های بازسازی‌های پس از جنگ می‌توان به مرمت پل موستار در بوسنی و هرزگوین اشاره کرد.

همچنین پس از انفجار معبد «دندان مقدس بودا» در سریلانکا در سال‌١٩٩٨ توسط گروه ببرهای تامیل، بازسازی کامل معبد در دستور کار قرار گرفت. توجیه این امر با توجه به باورهای فرهنگ بودایی و همچنین خواست ملی انجام شد.

میراث پس از جنگ در افغانستان

اما همیشه به جز بحث‌های پیچیده نظری، مسائل مهم اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی نیز در چگونگی مواجهه با آثار آسیب دیده در جنگ دخیل هستند. اینک در خصوص افغانستان نیز چنین تجربه دشواری در حال تکرار است. در جریان جنگ‌ها و ناآرامی‌های خونبار در افغانستان که از دهه هفتاد میلادی آغاز شد بخش زیادی از میراث فرهنگی این کشور آسیب دید.

بخشی از این آسیب، همانند انفجار بوداهای بامیان و تخریب صدها اثر فرهنگی و تاریخی دیگر، به طور مستقیم و بخش دیگر در اثر عوارض جانبی جنگ بوده است. بر اثر سال‌های طولانی جنگ بسیاری از فعالیت‌های مرتبط با میراث فرهنگی از جمله فعالیت‌های باستان‌شناسی، شناسایی و معرفی آثار تاریخی و همچنین عملیات حفاظت و مرمت آنها دچار وقفه‌های طولانی شد. از سوی دیگر به دلیل وجود ناامنی، افغانستان گردشگران خود را از دست داده است.

اکنون افغانستان با تصمیم‌گیری‌های بسیار دشواری رو به روست. از یک طرف برخی از مقامات افغان بر بازسازی بوداهای بامیان به عنوان نمونه‌های منحصر به فرد هنری تاکید دارند. امید آنها به این است که با بازسازی این مجسمه‌های ویران شده، گردشگران و علاقه مندان از سراسر دنیا برای بازدید آنها به افغانستان روانه شوند.

اما از سوی دیگر هستند کسانی که تاکید می‌کنند گستردگی میراث فرهنگی در این کشور کهن، یک توجه همه جانبه را می‌طلبد و در حالی که هنوز بسیاری از شهرهای تاریخی و ساختمان‌ها و آثار با ارزش فرهنگی در این کشور نیازمند بودجه و توجه ملی و جهانی است، تا چه حد می‌توان روی یک پروژه خاص متمرکز شد.

تصمیم اخیر سازمان یونسکو مبنی بر بازسازی نکردن کامل مجسمه‌ها نشان داد که همچنان بحث‌های نظری و فنی در مورد حفظ اصالت آثار دارای اهمیت بنیادین است. اما از سوی دیگر در تصمیم گیری نهایی قرار شد تا راه برای امکان سنجی در خصوص بازسازی بخش‌هایی از یکی از مجسمه‌ها در آینده باز باشد تا شاید در سال‌های پیش رو بتوان راه حلی برای آن یافت.
بوداهای بامیان به دلایل متعددی در کانون توجه جهانی قرار دارند. یک به دلیل ارزش ذاتی آنها به عنوان یادگار‌های بسیار ارزشمند و بی‌همتایی از هنر بودایی در این منطقه و دوم به دلیل نوع تخریب عمدی آنها توسط طالبان.

سازمان یونسکو از سال ٢٠٠٣ چشم انداز فرهنگی و بقایای باستانی در دره‌ی بامیان را در فهرست آثار میراث جهانی در معرض خطر ثبت کرده است و از آن زمان برنامه‌های حفاظتی مختلفی را در سه مرحله به اجرا در آورده است.

در درجه اول تمرکز این سازمان بر حفاظت از بقایای این آثار پس از تخریب عمدی توسط طالبان و همچنین پاکسازی محوطه از مین‌های زمینی بوده است. به اعتقاد کارشناسان سازمان جهانی یونسکو با ادامه روند حفاظتی فعلی امکان خارج شدن این آثار از فهرست میراث در خطر تا سال ٢٠١٣ فراهم می‌شود.

تصمیم اخیر سازمان یونسکو مبنی بر بازسازی نکردن کامل مجسمه‌ها نشان داد که همچنان بحث‌های نظری و فنی در مورد حفظ اصالت آثار دارای اهمیت بنیادین است. اما از سوی دیگر در تصمیم گیری نهایی قرار شد تا راه برای امکان سنجی در خصوص بازسازی بخش‌هایی از یکی از مجسمه‌ها در آینده باز باشد تا شاید در سال‌های پیش رو بتوان راه حلی برای آن یافت.

اما مهمتر از همه تاکید بر ساختن موزه و همچنین توسعه برنامه‌های جامع حفاظت از میراث فرهنگی در این منطقه است. با عملی شدن چنین خواست‌هایی می‌توان امیدوار بود که از دل ویرانه‌های بامیان فرصت‌های جدیدی برای جامعه افغانستان جهت توسعه و حفاظت پایدار از آثار تاریخی خود فراهم ‌شود.

Women's Day in Dai Kundi Province

Afghan Buddha province hopes to attract skiers

By Mustafa Kazemi (AFP) – 9 hours ago

People ski on the mountains in Bamiyan province, Afghanistan

A 1.2 million dollar project was set up to encourage skiing in the mountains in Bamiyan province, Afghanistan

Taliban activity in Bamiyan is extremely rare because the area is largely populated by the Hazara ethnic group




BAMIYAN, Afghanistan — Best known for its historic Buddha statues blown up by the Taliban 10 years ago, the Afghan province of Bamiyan has a fresh attraction which it hopes will draw in tourists -- skiing.

Travelling to the slopes in Bamiyan is a risky business due to the security situation in the war-torn country, although the central Afghan province itself, around 130 kilometres (80 miles) west of Kabul, is relatively safe.

While it is short on apres-ski and lifts, organisers are hopeful that adventurous travellers could have their interest piqued by Bamiyan's dramatic beauty and the promise of wild, ungroomed runs.

Afghans are also taking an interest in the sport, including a handful of women from the more liberal Kabul, despite conservative social codes in the country under which many still wear the burqa in public.

"In Europe and the US, more and more people want to go back to country skiing, wilder, without tens of people on the same piste," said Henry Charles, a 31-year-old British security worker who regularly skis in Bamiyan.

"That is a trend, and Bamiyan is all about that... you get your own line in fresh powder snow, that's great. We're at 2,500 metres (8,200 feet) so the snow stays very well, like sugar, for several days."

The 1.2 million dollar project to encourage skiing in the area was launched in 2008 by the Aga Khan Foundation (AKF) with the help of NZAID, the New Zealand government's international aid agency.

It is backed by local officials who hope that skiing and tourism more generally can boost the economy of the poor agricultural region, where world culture body UNESCO said last week it wants to set up several museums to house the remains of Bamiyan's Buddha statues.

The three summits of Koh-e-Baba, Bamiyan's ski area, face the cliff where the massive Buddhas were blown up by the Taliban 10 years ago this month.

Before the Soviet invasion and subsequent wars in Afghanistan, Bamiyan welcomed around 65,000 tourists a year, of which some 10,000 were from Japan and came to see the Buddhas.

Last year, the figure stood at just over 3,300, of which just 805 were foreigners, mainly those already working in Afghanistan. The AKF says the figures are gradually increasing.

Taliban activity in Bamiyan is extremely rare because the area is largely populated by the Hazara ethnic group, their historic foes.

But there are other problems with attracting tourists to Bamiyan. One is that getting there is tough, and local officials say government promises of help to improve the situation have not been delivered on.

The two main roads from Kabul carry the risk of mines and hijackings by insurgents looking for cash, making flying the safest option.

However, at this stage no commercial airlines operate between Kabul and Bamiyan so most people travelling to the province rely on United Nations flights or those operated by Western embassies.

"The government promised us a couple of choppers but we haven't seen them yet," said Bamiyan's vice governor Haji Qasim Kazemi.

Accommodation in the town is also primitive -- none of its 18 hotels has round-the-clock electricity and hot water.

In addition, no one really knows what the security situation in Bamiyan will look like in a few years, after international combat troops are due to withdraw from Afghanistan in 2014.

Western sources suggest Bamiyan could be among the first wave of provinces in Afghanistan where responsibility for security will pass from international to Afghan forces from July.

Said Shah, a local teenager who has taken up skiing in recent years, highlighted fears that security could deteriorate, destroying Bamiyan's hopes of becoming a tourist destination again.

"If the foreigners continue their cooperation, we could be a ski station here one day. But peace is the first thing to achieve," he said.

Source,
http://www.google.com/hostednews/afp/article/ALeqM5jLZcoaAwXwqGgLqHS2S4L8l2_qdQ?docId=CNG.bd57fdfbae452af0d2b556455b5b59ec.171

Yakaolang in Bamiyan, Afghanistan ヤカオラン(アフガニスタン)

جذب گردشگران در بامیان با اسکی زنان

 

محمد رضایی

بی بی سی

بامیان برای بازی اسکی بسیار مناسب است

مسئولان اکوتوریسم در بامیان، در مرکز افغانستان برای تقویت صعنت گردشگری، گروهی از زنان را در رشته ورزشی اسکی آموزش داده اند.

این گروه دوازده نفری از زنان و دختران بامیان نخستین اسکی را در روستایی موسوم به "خشکک" ولایت بامیان تمرین کردند.
فاطمه احمدی یکی از این اسکی بازان، که در سازماندهی این برنامه هم نقش دارد، به بی بی سی گفت: "ما تصمیم گرفتیم تا یک تیم از زنان را برای اسکی آماده سازیم. سرانجام به تعداد دوازده نفر از زنان از دفاتر آقاخان و یوناما (نمایندگی سازمان ملل در افغانستان) در این تیم شامل شدند".
به گفته خانم احمدی، این برنامه از سوی دفتر عمرانی آقاخان برای تقویت صنعت گردشگری راه اندازی شده و قرار است تعداد زنانی که آموزش اسکی می بینند، افزایش یابند.

نوآوری

به گفته او، بامیان در تابستان و بهار جاذبه های گردشگری زیادی دارد، اما تقویت صنعت گردشگری می تواند در فصل زمستان نیز پای جهانگردان داخلی و خارجی را به منطقه سرد و برفگیر بکشاند.

بامیان در مرکز افغانستان منطقه تاریخی است

خانم احمدی گفت: "به نظر ما زنان هم می توانند در هر نوع ورزشی مشارکت داشته باشند. بامیان زمستان بسیار طولانی دارد و بازی اسکی علاقمندان زیاد دارد. ما تصمیم گرفتیم تا زنان را شامل ورزش اسکی کنیم و نوآوری به خرج دهیم. در بهار نیز ما تصمیم داریم که زنان در مسابقات اسکی شرکت کنند."
شماری از دخترانی که در این برنامه اسکی شرکت کرده اند، می گویند که این برنامه می تواند برای تقویت صنعت گردشگری بسیار سودمند است.
فاطمه مهرآئین، یکی از دختران که در این برنامه شرکت کرده است، گفت که دختران و زنان بامیانی از سوی متخصصان آمریکایی آموزش اسکی دیده اند.

منطقه ای مناسب برای بازی اسکی

خانم مهرآئین گفت بامیان به دلیل داشتن کوههای برفگیر برای بازی اسکی بسیار مناسب است. به گفته او، این امر می تواند برای جذب گردشگران داخلی و خارجی موثر باشد.
او گفت: "در سالهای گذشته هم دفتر آقاخان در بامیان برنامه بازی اسکی مردانه داشت، اما امسال خواستند در صدمین سالروز همبستگی زنان، اسکی زنان برگزار کنند و فایده این کار این است که توانایی زنان را نشان می دهد."

اسکی دختران برای تقویت صنعت گردشگری به راه انداخته شده است

مسئولان برنامه جهانگردی در بامیان می گویند رشته کوه های بابا با بیش از پنج هزار متر ارتفاع و دره های پر خم و پیچ، زمینه های مناسب برای ورزش اسکی دارد.
در سالهای اخیر شماری از متخصصان اسکی از کشورهای مختلف به بامیان سفرکرده و دره های کوه بابا را برای ورزش اسکی آزمایش کرده اند.
این متخصصان می گویند مناطق سردسیر بامیان در فصلهای زمستان و بهار مکانی مناسب برای اسکی بازی تشخیص شده است.
چندی پیش مسئولان اکوتوریزم در بامیان گفته بودند که کتاب راهنمای اسکی در بامیان را، که یک متخصص آمریکایی نوشته منتشر می کنند.
بامیان در مرکز افغانستان منطقه تاریخی است که مجسمه های بودا در همین ولایت توسط طالبان در سال ۲۰۰۱ میلادی تخریب شد.

Afghans divided over remains of Buddha statues

 

By Farhad Peikar Mar 11, 2011, 5:18 GMT

Bamiyan, Afghanistan - As experts in Paris pondered what to do with Afghanistan's shattered Buddhist statues, the locals in a snow-covered valley thousands of kilometres away had their own opinions.
Exactly 10 years after the giant statues in the central province of Bamiyan were dynamited by the Taliban, hundreds of provincial officials and local farmers massed in front of their empty niches this week in commemoration.
'If they were reconstructed, they would attract a large number of tourists every year,' said Ebrahim Akbari, the head of Bamiyan's information and culture department.
In a declaration drafted at the gathering, the men and a handful of burqa-clad women collectively condemned the destruction of the 1,500-year-old statues and pleaded with the international community to help the province rebuild them.
But Western and Afghan specialists have decided against trying to piece the rubble back together, as the fragments are too small.
'The reconstruction is not possible,' said Franscesco Bandarin, assistant director general for culture of the UN's Educational, Scientific and Cultural Organization (UNESCO). 'We are not doing it,' he said late Thursday at UNESCO's New York offices.
Speaking before the decision was announced, Akbari said a restoration would help the province, once a trading hub on the ancient Silk Road, regain its historical significance.
The region, which lies in the Hindu Kush mountains, attracted many visitors even after Muslims captured the region in the ninth century. Tourists and traders continued to come to the region until Soviet troops invaded Afghanistan in 1979.
Even today, while most of Afghanistan is plagued by a Taliban insurgency against the Afghan government and foreign troops, Bamiyan frequently hosts foreigners who work for international organizations and diplomatic missions in Kabul.
The province, located 230 kilometers north-west of Kabul at an altitude of 2,500 metres, still suffers extreme poverty, but is widely regarded as the country's safest region.
Pride in local culture is strong, and people from all walks of life have taken firm positions on the debate over the statues' future.
Haji Qasim Kazimi, Bamiyan's deputy provincial governor, welcomed a finding by a German specialist that only the smaller statue could have been rebuilt. Leaving the larger niche empty was a good idea anyway, he said, so that future generations could see 'the Taliban's cultural crimes.'
Razia Eqbalzada, a member of the provincial council, had called for both to be restored, in defiance of what she called the Taliban's act of enmity towards Afghan culture and the international community.
'Now that we have a government with the help of the world, we should show them [the Taliban] that if they could destroy our cultural heritage, we can rebuild it and keep our history alive,' she said, days before UNESCO announced the decision it had made with Kabul.
Local people had other reservations about the potential project.
'I don't know why we should spend millions of dollars rebuilding Buddhas while we don't have clinics, schools for our children or paved roads,' said Hussain Ali, who owns a grocery shop in the main bazaar of Bamiyan city, the provincial capital.
But Abdul Karim, another shopkeeper in the same market, who was forced by the Taliban 10 years ago to help destroy the statues, disagreed. 'This is a historical province, and the main site is the statues,' he said.
'So if these Buddhas are not reconstructed, I don't think anyone would spend money to come all the way to see the empty niches,' he said.
Some were also concerned that reconstructing the Buddhas could send the wrong message to the country's conservative Islamic society.
'Because of these statues, the Taliban thought we were not Muslims, and that was why they came and destroyed them,' said Safar Ali, a resident of Dara Fooladi, a village on Bamiyan city's western outskirts.
Taliban leader Mullah Mohammad Omar said the statues were anti-Islamic idols when he ordered them dynamited, seven months before the regime was ousted by a US-led invasion in 2001.
Ali said the Sunni Muslim Taliban fighters thought their Shiite rivals, the majority in Bamiyan but a minority in the country, were worshiping the statues. 'So if we rebuild them, we will prove them right, that we wanted these statues for worship,' he said.
Speaking before the decision not to rebuild was announced, Omara Khan Masoudi, the director of National Museum in Kabul, was philosophical. 'Afghanistan has lost its precious statues and nothing could be done to bring them back to their original shape,' he said.

Source,

http://www.monstersandcritics.com/news/southasia/news/article_1625196.php/Afghans-divided-over-remains-of-Buddha-statues

Conserving the Bamiyan Buddhas

One of the most horrifying acts of the Taliban was blasting the two magnificent, 1500-year-old Buddha statues in Bamiyan with dynamites, rocket launchers, and tanks. The 10th anniversary of this tragic destruction, which began on March 2, 2011 and took weeks to complete, provides an occasion to reflect on the future of the Afghan heritage. These statues, carved on the face of the Hindu-Kush Mountains, were great representatives of Asian art. The two unique colossi, 55 and 38 meter tall — the first of which was the tallest in the world — synthesised various art styles, including the Gandhara and Greco-Roman. They also represented a wonderfully creative phase of Buddhist history. The Indian government, through the Archaeological Survey of India, played a commendable role in the conservation of the Bamiyan monuments between 1969 and 1977. Although attempts were made in the early 1980s to declare them as World Heritage sites, it was only in 2003 that the effort succeeded. Simultaneously, these heritage structures were placed in the list of sites in danger, which helped mobilise international expertise and financial support for their protection.

UNESCO, which is coordinating the conservation efforts in Afghanistan, deserves the highest praise. Instead of rushing to rebuild the destroyed icons, as desired by some of the heritage experts and funding countries, it opted for a three-phase project to demine the area, strengthen the mountain cliffs, and improve the vicinity. Involving local communities in conservation efforts and building their capacities has been very sensibly made a priority. This sustainable approach, adopted since 2003, has paid dividends and the Bamiyan site is now ready to be removed from the list of World Heritage sites in danger. The demand to rebuild the Bamiyan Buddhas has gained fresh momentum after experts demonstrated the feasibility of reconstructing the smaller of the two statues, using fragments from the original statues. A final decision will be taken after carefully analysing the costs and benefits of the project, including the social gains that would accrue to the local community. The Taliban's barbaric destruction of the Buddhas exposes the limits of international conventions meant to safeguard heritage structures of universal value. In general, these conventions only address the damage caused by conventional war; they are ineffective in dealing with rogue States that vandalise their own cultural properties. There is an urgent need to review these international legal instruments and to make it mandatory for states to protect their cultural diversity and the heritage structures that represent it gloriously.

Source,

http://www.thehindu.com/opinion/editorial/article1529610.ece