Azaranica is a non-biased news aggregator on Hazaras. The main aim is to promote understanding and respect for cultural identities by highlighting the realities they face on daily basis...Hazaras have been the victim of active persecution and discrimination and one of the reasons among many has been the lack of information, awareness, and disinformation.
Friday, December 31, 2010
Finding the 'real' Afghanistan
The Bamiyan Valley from the top of the Small Buddha niche. It was late in the day when we were welcomed by a sign "Welcome to Bamiyan City".
Looking down the one-street village, I reasoned it had probably been a thousand years since Bamiyan had actually been able to call itself a city.
The town made famous by its giant Buddhas lies in the heart of the mountainous Hazarajat and is the homeland of the ethnic Hazara minority.
Being followers of Shi'ite Islam in a mostly Sunni country and the fact that they are descended from the Mongol hordes has always marked the long-suffering Hazara for persecution.
Past injustices include enslavement and the confiscation of their land, which was then given to ruling Pashtuns.
Although they became one of the most effective mujahideen armies in the Soviet war, they were mercilessly singled out by rival factions, particularly the Tajiks, in the civil war that followed.
But even the massacres executed on them then were outdone by atrocities bordering on genocide inflicted by the Taliban as the Hazara bore the brunt of their purist Islamic rage.
In the eyes of the Talibs, they were Shi'ites and so followers of a false faith, non-Afghans who lived in the shadows of idols.
Nothing could be worse.
The Bamiyan Valley was blockaded by Taliban forces, who refused to allow international food aid in to the reliant population.
In 1998, when the valley was taken, much of the Hazara population had already fled into the mountains, abandoning their lands to, again, be taken over by Pashtun settlers.
Bamiyan now holds the distinction of being one of the most secure and peaceful regions in Afghanistan, although still one of the poorest.
It is home to the country's only female governor, Habiba Sarabi, appointed in 2005, who had previously held the posts of Minister of Women's Affairs and Minister of Culture and Education in Karzai's government.
And in the 2008 Beijing Olympics, Afghanistan's first Olympic medal, a bronze, was won in taekwondo by a 21-year-old Hazara, Rohullah Nikpai.
The medal was a cause for a massive boost in the nation's pride, particularly for the young man's own people.
It was also a cause for a massive boost to his bank account as when the hero returned to Afghanistan he was showered with patriotic affection, along with a car, a house and huge amounts of cash.
After arranging a pick-up time for the following morning, I sent the driver on his way for the evening and checked in to the Zohak Hotel, a fly-infested hole with filthy toilets and beds so dirty I slept on the floor.
Across the Bamiyan River, in the last of the day's light, I wandered between fields of swaying wheat.
Above me rose the dull brown cliffs, their niches which once sheltered the largest Buddhist statues now empty like robbed coffins.
The figures traced their lineage back to the first incarnation of the information superhighway - the Silk Route.
Bamiyan once held a key position on the caravan trail between China and the Roman Empire, India and Persia.
The valley provided fodder and water for carrier beasts, shelter from the desert winds, and rest and recuperation for the drivers.
Faces from all corners of the known world would have mingled in the markets and serais and with them goods, philosophies, new thoughts and ideas to be shared and adopted.
Buddhism's popularity received a major celebrity-endorsed boost when the Indian king Asoka converted to the faith in 260BC.
The teachings were soon spread throughout the entire Central Asian region by missionaries and travellers, and Bamiyan grew to be one of the great centres of monastic learning, culminating 500 years later in the carving of the Buddhas.
Early historians wrote of the dozens of universities and thousands of monks in residence in the valley, figures supported by the number of caves dug into the cliffs all over the district, once the quarters of meditating aesthetics.
In AD630, the Chinese traveller Hsuen-Tsang described the pious residents of the valley "as people remarkable for their love of religion and, in the highest forms of worship to the Three Jewels of Buddhism, there is not the least absence of earnestness and the utmost devotion of heart".
The Buddhist fortunes of Bamiyan gradually waned over the centuries as Islam spread from Arabia and Persia to become the dominant faith.
The pacifist Buddhists had little chance of keeping their parishioners in the face of militant Muslim missionaries who converted with the aid of the sword.
The final blow to the valley, which forever consigned the population to poverty, was the invasion of the Mongol hordes in 1222.
The driver mooched beside the car the next morning.
When I asked him where he'd spent the night, he waved down the street and mumbled something about a chaikhana.
Travellers who buy dinner in the tea houses can also spend the night on the carpeted benches at no extra charge; his dinner and accommodation would have cost no more than a couple of dollars.
Minutes later, I stood in front of the "Small Buddha" niche in the spot where the Compassionate One's feet would have once been.
The vacant hollow in the cliff face was anything but small.
Filled with scaffolding erected to prevent any further collapse of the surrounding rock, it towered above me so much that it was difficult to fit the whole space into my camera lens.
In a shed nearby were chunks of rock Buddha from the size of boulders to small stones, the remains of the statue that had been catalogued and kept - for what?A guide led me to a doorway in the base of the niche and unlocked the chain.
Inside, the entire cliff was hollowed by spiral stairways cut into the solid rock.
Breath-snatching climbs led us to cells and chapels, cool, still, quiet and perfect for meditation.
Smaller alcoves, which must have once contained Buddhist figures, had been created in the walls below ornately domed ceilings.
The remnants of murals and frescoes painted on to the mud plaster of the walls could still be seen, the faces of the Buddha outlines scratched off and scrawled with Islamic graffiti.
The bored and uncommunicative guide hurried me on through the empty rooms, some blackened by the fires of more recent occupation, to an open balcony that would have once been at the top of the figure's head.
The leafy greens stretched across the valley all around, the car tiny below.
On the ground again, we drove up to the "Big Buddha", which was just that and more - colossal might have been a better way to describe its 55-metre height.
Nothing of the statue remained; in one corner was a pile of twisted metal shrapnel.
A family of Afghan-American tourists followed me through the gate, hitching a ride on my officially purchased ticket.
"Fantastic, isn't it?" the father breathed as we stared up at the deserted hole.
"Not really," I replied.
"The Taliban used the Buddhas as target practice for a week! Apparently, Osama bin Laden and Mullah Omar were actually here themselves when they blew them up!" he told me excitedly.
"How nice for them."
Despite the pleading from the world at large, the Taliban had done a terribly good job in March 2001.
"All we did was destroy some rocks," Omar is quoted as saying.
The amount of work and effort that had gone into the construction of the Buddhas and the entire cave complex was unimaginable and impressive.
Sadly, all they really did was destroy what had been, and could have been again, one of the greatest tourist attractions in the world.
The monuments once rivalled the Great Wall and the pyramids of Egypt, and could have lifted Bamiyan's people above the breadline by enticing thousands of visitors a year.
They were monuments created by a cultured and peaceful people only to be dynamited by a bunch of moronic religious nuts who impressed no-one.
As we drove away, there was a feeling of emptiness like that left by someone departed, a sense of the loss, of opportunities missed.
Naturally, when images of the exploding statues were flashed across the world in 2001, Buddhists saw the demolition as a teaching of impermanence: nothing, not even thousand-year-old Buddhas carved in solid stone, lasts forever.
Link to Source: http://www.odt.co.nz/lifestyle/travel/129748/finding-real-afghanistan
Blood and Smoke in Hazarajat
Blood and Smoke in Hazarajat
Danger for the Taliban’s Favorite Victims
"Steve Mccurry's Blog"
As the Taliban fights to make a comeback in Afghanistan, no group is in more danger than the Hazaras. The Taliban’s favorite victims, hundreds of Hazara families froze to death while fleeing their villages during winter attacks by the Taliban.
Hazaras work in a candy factory in Kabul, 2006
Farmers work in front of empty Buddha niches where the Taliban destroyed the Buddhas that had stood for over a thousand years in Bamiyan, Afghanistan, 2002
During its reign, the Taliban wreaked destruction and on as many Hazara communities as they could. Scores of Hazara villages were totally destroyed and their people killed or left to search for shelter from the harsh environment of the Hindu Kush Mountains.
Bamiyan, Afghanistan, 2006
Persecuted for centuries, the Hazaras, Shiite Muslims, and protectors of the Buddhist treasures in Bamiyan for a thousand years, have been persecuted, tortured, and slaughtered, but the ravages of the Taliban are only one chapter in the long history of discrimination and abuse.
Hazara Girl, Kabul, 2002
A local official commented that their history has been characterized by “blood and smoke.” He said that the pain is still in his heart because of the thousands that were slaughtered or died trying to escape.
Hazara School Boys, Bamiyan, 2002
Although most Hazaras live in central Afghanistan, the land they refer to as Hazarajat, the Hazaras who migrated to Kabul looking for work make up a large underclass, which takes jobs that other groups refuse – as bearers, street sweepers and other common laborers, the jobs that are referred to as “Hazara occupations.” They are seen and insulted as “donkeys.”
Hazara man pulling cart past a burning house, Kabul, Afghanistan, 1985
Bamiyan, Afghanistan. 2007
His family is poor, his clothes used. But 15-year-old Ali Aqa isn’t deterred: He plans to be a lawyer. Childhood memories include Taliban occupation of his village in Bamiyan. “They burned everything, even my school,” he says. “I pray to God no regime comes like that again.
This fascinating and resilient people hopes to have a place at the table of Afghanistan’s government, but whatever happens in the central government in Kabul, these brave and independent people will continue to struggle for survival and dignity.
Link to Source: http://stevemccurry.wordpress.com/2010/01/25/blood-and-smoke-in-hazarajat/
Danger for the Taliban’s Favorite Victims
"Steve Mccurry's Blog"
As the Taliban fights to make a comeback in Afghanistan, no group is in more danger than the Hazaras. The Taliban’s favorite victims, hundreds of Hazara families froze to death while fleeing their villages during winter attacks by the Taliban.
Hazaras work in a candy factory in Kabul, 2006
Farmers work in front of empty Buddha niches where the Taliban destroyed the Buddhas that had stood for over a thousand years in Bamiyan, Afghanistan, 2002
During its reign, the Taliban wreaked destruction and on as many Hazara communities as they could. Scores of Hazara villages were totally destroyed and their people killed or left to search for shelter from the harsh environment of the Hindu Kush Mountains.
Bamiyan, Afghanistan, 2006
Persecuted for centuries, the Hazaras, Shiite Muslims, and protectors of the Buddhist treasures in Bamiyan for a thousand years, have been persecuted, tortured, and slaughtered, but the ravages of the Taliban are only one chapter in the long history of discrimination and abuse.
Hazara Girl, Kabul, 2002
A local official commented that their history has been characterized by “blood and smoke.” He said that the pain is still in his heart because of the thousands that were slaughtered or died trying to escape.
Hazara School Boys, Bamiyan, 2002
Although most Hazaras live in central Afghanistan, the land they refer to as Hazarajat, the Hazaras who migrated to Kabul looking for work make up a large underclass, which takes jobs that other groups refuse – as bearers, street sweepers and other common laborers, the jobs that are referred to as “Hazara occupations.” They are seen and insulted as “donkeys.”
Hazara man pulling cart past a burning house, Kabul, Afghanistan, 1985
Bamiyan, Afghanistan. 2007
His family is poor, his clothes used. But 15-year-old Ali Aqa isn’t deterred: He plans to be a lawyer. Childhood memories include Taliban occupation of his village in Bamiyan. “They burned everything, even my school,” he says. “I pray to God no regime comes like that again.
This fascinating and resilient people hopes to have a place at the table of Afghanistan’s government, but whatever happens in the central government in Kabul, these brave and independent people will continue to struggle for survival and dignity.
Link to Source: http://stevemccurry.wordpress.com/2010/01/25/blood-and-smoke-in-hazarajat/
Afghanistan: A response to Musharraf — I
The writer (Ejaz Haider)was a Ford Scholar at the Programme in Arms Control, Disarmament and International Security at UIUC (1997) and a visiting fellow at the Brookings Institution's Foreign Policy Studies Programme
Former General-President Pervez Musharraf’s article “What should be done in Afghanistan” (December 14) in this newspaper presents a selective narrative. He gives a historical background to position his thoughts on what can be done now and opens the story in 1979, “with the invasion of the country by the Soviet Union”. But the story goes further back in time and has, as its central themes, the non-acceptance by Afghanistan of the Durand Line, claiming the irredenta west of Attock, and its closeness to India.
It is important to note this because Pakistan’s response to developments after former Afghan president Daud Khan’s coup and later, after the Saur Revolution and the subsequent Soviet invasion, was informed by these concerns.
Daud wrested power from King Zahir Shah in July 1973, declared Afghanistan a republic and embarked on a reforms programme. He tried to put down religious elements, brought Afghanistan closer to the Soviet Union, started a massive military modernisation programme and began actively supporting Pashtun nationalism in Pakistan.
Back in 1961, when Daud was prime minister, he had tried to pursue an aggressive policy of supporting Greater Pakhtunistan. The crisis had led Pakistan to close the border with Afghanistan. In 1962, Daud sent a military probe into the Bajaur Agency of Pakistan which was routed. The crisis ended in March 1963, when Daud was asked by Zahir Shah to step down.
Much before the Soviets crossed the Amu Darya, leaders of the jihad had arrived in Peshawar to avoid capture after Daud’s takeover. Those dissidents, Gulbuddin Hekmatyar, Ahmed Shah Masoud, Abdul Rab Rasool Sayyaf et al, were put on the Frontier Corp’s (FC) aquittance roll by then inspector-general of the FC Brig Naseerullah Babar. Babar also presented a paper to Prime Minister Zulfikar Ali Bhutto’s government on how to use anti-Daud sentiment to Pakistan’s advantage. It was nothing more than some money and Lee Enfield rifles but gave a foretaste of what was to come.
Fast forward: In an historical irony, Daud fell when he came round to having better relations with Pakistan, Iran and the US, trying to get out of the Soviet influence. The Peoples Democratic Party of Afghanistan (PDPA) had entrenched itself and the fillip came with the killing of its Parchami ideologue, Mir Akbar Khyber. His funeral got the PDPA to take to the streets and it blamed Daud for the killing and refused to believe the official version that Khyber was killed by Hekmatyar’s Hezb-e Islami. Daud moved in against the PDPA but by then it was too late. On April 28, 1978, a day after the PDPA-led coup had begun, he was killed along with his family members.
The PDPA regime also faced the rising tide of popular unrest which the Soviets thought was being exploited by the US. In walked the Soviets. That’s the point at which Musharraf’s narrative begins. But the reasons for what Pakistan did, and why it did it, went further back and were related both to Afghanistan and India — the perceived threats and responses and, today, the consequences of that policy.
The US was witnessing a debate between US Secretary of State Cyrus Vance and National Security Advisor Zbigniew Brzezinski; Vance didn’t think the Soviets were in Afghanistan for any reason bigger than stabilising the PDPA government; Brzezinski argued it was part of a thrust towards the Gulf waters and the Arabian Sea. The latter won and the US mounted the massive effort that ended later with President Ronald Reagan’s rollback policy.
Islamabad found the situation conducive to multiple strategic objectives: exploiting Afghan insurgency to stave off the Pakhtunistan problem; getting military aid to strengthen itself against India; cash inflows to sustain the economy; moving fast-track on its nuclear programme while America looked the other way; getting Kabul at some point to accept the Durand Line; and, if and when the Soviets withdrew, to have a friendly government in Kabul.
Until the Soviets were in Afghanistan, the US-Pakistan interests converged. When they left, some interests diverged. The first break came in 1989, when President George Bush indicated to Islamabad that he would not be able to certify next year that Pakistan was clean on the nuclear front. In 1990, the Pressler Amendment kicked in. Pakistan had specifically asked for Pressler to circumvent the more circuitous Glenn-Symington Amendment. But when Pressler was applied, Islamabad said it had been short-changed.
This is the thrust of Musharraf’s piece: the US left us high and dry. The fact is, the rules of the game related to realpolitik. Pakistan knew it and played the same game. And in Afghanistan, it got more and more involved for its own perceived strategic reasons. The worst part of the strategy, dominated by the army-ISI combine, was the attempt to play kingmaker in that country.
Another dimension was added to the Afghan policy when Indian-held Kashmir suddenly exploded in December 1989. That connection is too well-known to bear repeating. The point is that it is disingenuous to say that Pakistan was left holding the baby.
Internal developments were no less troubling with General Ziaul Haq’s Islamisation drive. Over time, the Islamist proxies that Islamabad was relying on began finding a corresponding streak within Pakistani society. The policy that wanted to reject Afghanistan’s irredentism by getting Kabul to accept the Durand Line ended up creating an Islamist bloc on both sides with deep linkages and rejection of the idea of national boundaries.
The penetration became complete with the Taliban policy, pursued from 1994 onwards, to open up the southern route to Turkmenistan. Again, Pakistan signalled to other players that it was the dominant actor. Musharraf argues that the world should have recognised the Taliban regime because that would have given the world leverage over the Taliban and “we could have saved the Bamiyan Buddha statues and even untangled the Osama bin Laden dispute”.
My question is: we had recognised the Taliban, were supporting them to the hilt and it was in our interest to get them to fall in line; why did we fail to either save the Buddha statues or “untangle the Bin Laden dispute”? Not just that, we couldn’t even get the Taliban to accept the Durand Line! And what Mullah Omar did to Prince Turki al Feisal is already a recorded incident.
Published in The Express Tribune, December 31st, 2010.
Link to source: http://tribune.com.pk/story/97035/afghanistan-a-response-to-musharraf--i/
Thursday, December 30, 2010
Construction of road from Qara Bagh to Jaghori under way
Written by By U.S. Air Force Chief Master Sgt. Julie Brummund Ghazni Provincial Reconstruction Team Tuesday, 21 December 2010 16:22
GHAZNI PROVINCE, Afghanistan - The Ghazni Provincial Reconstruction Team traveled to Qara Bagh District Dec. 17 to inspect the status of the ongoing road project between Qara Bagh city and Sanga Masha in Jaghuri District.
The road project, contracted with RWA Construction Company, covers 28 kilometers and connects the capitals of these two districts. This road project is a major priority for the Government of the Islamic Republic of Afghanistan and the PRT, according to U.S. Navy Cmdr John Doolittle of St. Petersburg, Fla., PRT commander.
“We are working closely with GIRoA to ensure this road project is completed before the end of the next construction season,” he added.
The RWA Construction Company has committed to completing the road by June 2011.
The road will provide access from the Jaghori capital to Highway 1, part of GIRoA’s objective to connect each district center with the highway that rings the country.
Link to Source: http://cjtf101.com/en/press-releases-mainmenu-326/3861-construction-of-road-from-qara-bagh-to-jaghori-under-way-.html
GHAZNI PROVINCE, Afghanistan - The Ghazni Provincial Reconstruction Team traveled to Qara Bagh District Dec. 17 to inspect the status of the ongoing road project between Qara Bagh city and Sanga Masha in Jaghuri District.
The road project, contracted with RWA Construction Company, covers 28 kilometers and connects the capitals of these two districts. This road project is a major priority for the Government of the Islamic Republic of Afghanistan and the PRT, according to U.S. Navy Cmdr John Doolittle of St. Petersburg, Fla., PRT commander.
“We are working closely with GIRoA to ensure this road project is completed before the end of the next construction season,” he added.
The RWA Construction Company has committed to completing the road by June 2011.
The road will provide access from the Jaghori capital to Highway 1, part of GIRoA’s objective to connect each district center with the highway that rings the country.
Link to Source: http://cjtf101.com/en/press-releases-mainmenu-326/3861-construction-of-road-from-qara-bagh-to-jaghori-under-way-.html
Wednesday, December 29, 2010
Steps afoot for promotion of scouting
Updated at 1830 PST Wednesday, December 29, 2010
QUETTA: Balochistan Minister for Quality Education Jan Ali Changezi has said steps were being taken to promote scouting in the province.
According to a statement issued on Wednesday, he lauded role of Balochistan Scouts in helping flood-hit people in the province.
He said schools were nursery of scouting and sports.
He also appreciated Balochistan Scouts for their role in maintenance of peace during Muharram-ul-Haram.
He said no region could get goals of progress and prosperity without equipping its new generation with standard education.
He urged students to pay their fully attention to education and learning.
According to a statement issued on Wednesday, he lauded role of Balochistan Scouts in helping flood-hit people in the province.
He said schools were nursery of scouting and sports.
He also appreciated Balochistan Scouts for their role in maintenance of peace during Muharram-ul-Haram.
He said no region could get goals of progress and prosperity without equipping its new generation with standard education.
He urged students to pay their fully attention to education and learning.
Link to source: http://www.thenews.com.pk/NewsDetail.aspx?ID=8281
Afghan student finds niche, purpose at Berea
By Linda B. Blackford at 12:00am on Dec 29, 2010 — lblackford@herald-leader.com
Modified at 1:39am on Dec 29, 2010
BEREA — When Ahmad Shuja left Afghanistan at the age of 6, the country was disintegrating from the end of a civil conflict and the rise of the Taliban.
Seventeen years later, Afghanistan is still in chaos, but Shuja, 23, is Berea College's student body president, one semester away from graduation. His life has changed dramatically, but he still doesn't think he can go home.
"I don't know what the answer is," Shuja said recently. "It's so complicated now."
Particularly for him.
Shuja is a Hazara, a Shiite minority group in largely Sunni Afghanistan. Because of so few opportunities in their native country, where they lived in Kabul and other areas, Shuja's family settled with many other Hazaras in the city of Quetta, in western Pakistan. Shuja hasn't seen his parents and three siblings in four years, but neither his native country nor his adopted Pakistan look particularly stable or inviting for a recent college graduate.
Seventeen years later, Afghanistan is still in chaos, but Shuja, 23, is Berea College's student body president, one semester away from graduation. His life has changed dramatically, but he still doesn't think he can go home.
"I don't know what the answer is," Shuja said recently. "It's so complicated now."
Particularly for him.
Shuja is a Hazara, a Shiite minority group in largely Sunni Afghanistan. Because of so few opportunities in their native country, where they lived in Kabul and other areas, Shuja's family settled with many other Hazaras in the city of Quetta, in western Pakistan. Shuja hasn't seen his parents and three siblings in four years, but neither his native country nor his adopted Pakistan look particularly stable or inviting for a recent college graduate.
And Shuja — whose determination to get an education brought him from Quetta to Berea College — has big plans that include graduate school, possibly in international diplomacy, at Harvard, Tufts or Princeton.
Then he might look toward his native land.
"It depends on what happens in Afghanistan," he said in his flawless English, which he speaks in a completely American accent. "If things improve there somewhat, I could see myself trying to prop that hopeless country up."
'The mother chicken'
It's been a long journey from war-torn Afghanistan to the sunny office of Berea's student government.
Shuja attended schools in Quetta run by non-governmental organizations with other Hazara children. His father owned a truck, which he drove for hire, moving people and things around Pakistan. That gave the family enough money to send Ahmad to special English and computer schools in the afternoon.
As he grew older, he started looking into scholarship opportunities for college.
"I wanted to study somewhere a degree meant something, as universities in Afghanistan had no future prospects," Shuja said.
He looked at Great Britain and Australia but, by then, Afghanistan was again a war zone, and Shuja spent time translating for several American journalists, which turned his sights toward the United States.
Marcus Stern, an investigative reporter for Pro Publica, was one of those journalists. He met Shuja in Quetta shortly after Sept. 11, 2001, when his translator was unable to understand the dialect of several Hazara women Stern was trying to interview. Shuja was walking by, stepped up and started talking.
"He was this kid in a clean white shirt on a bike, and he spoke perfect English with an American accent," Stern recalled. "I was amazed because he was so good at translating. But it was sad because he was saying he'd be finishing school and would not have any options for education beyond that."
In one of his Internet searches, Shuja found the name of Berea College, one of the last colleges in the United States to offer a tuition-free education to low-income students. Berea also has a significant community of international students.
Stern gave him the money for the plane ride to New York City. Shuja said his first experience in the United States was being held in immigration for four hours while officials checked out his Afghan identification.
"I was really afraid they were going to send me back," he said. "But they let me go. I came out of the airport, and there was New York, and there was me."
From New York, Shuja traveled to see Stern at his home in Georgia. It was in Georgia, Shuja said, he got to see the real America.
On the one hand, he couldn't believe the "organizational efficiency of people doing their jobs without taking bribes. I was not used to that."
On the other, he went to a Wal-Mart and couldn't believe the sight of people buying so much stuff.
But in Berea, he became a political science major, entering student government in his freshman year and serving as an officer until he was elected president.
His friend and co-officer, Elizabeth Vega, calls Shuja serene and introspective and says he will often study a situation before making a decision.
"He's interested in why people do the things they do from a cultural standpoint," she said. "He's an exceptional person. It's not just his intellect; there's a quiet strength he displays in his interactions with people. He's very, very diplomatic."
He has worked on such issues as making Berea more sustainable, getting more students involved in student government, strengthening the student resident program, and that perennial favorite, improving the food service.
Vega says that while Shuja is passionate about issues, "he never flies off the handle." And while she thinks he misses his family deeply, "he kind of recognizes that being here could also help his family and his community. He navigates that because he sees the greater good."
(Vega says many people remark on Shuja's extraordinary American English and says she's only ever heard him make one mistake: He was introducing her at a faculty meeting, talking about her maternal nature. "He was trying to say, 'she's our mother hen,' but he said 'she's our mother chicken,' " Vega recalled. "It was so funny, now people call me The Mother Chicken.")
Shuja also speaks Urdu and Farsi, along with some Pashto and Arabic.
'A sense of purpose'
Shuja spent a summer interning at Fox News in New York and had another summer internship at the Afghan Embassy in Washington, D.C.
"He's gotten the most of those experiences," said his adviser, John Heyrman, a political science professor. "He came already with a sense of purpose you usually don't see in freshmen, and he's made the most of his education."
He sees what could have been when he hears about his family members still back in Afghanistan. One cousin suffers terribly from diabetes, which in most countries is a treatable disease. Another cousin tried to work illegally in Iran and is now trying to make his way to Australia for work, where he will probably end up in detention.
"Refugee life was, of course, a blessing," Shuja said.
He doesn't have the answers for Afghanistan except to say: "Don't withdraw and allow elements against civilization and humanity to come back into power."
But someday, whether as journalist, diplomat or maybe even politician, he hopes to be part of the solution.
So do his fans.
"He's so perfectly suited between these two worlds (the U.S. and Afghanistan), to serve at this crossroads during this difficult time," Stern said. "When we begin withdrawing our troops, it would be really good to see him playing some role there."
As his friend Vega says: "I'm looking forward to seeing what he does in the future because he's a real leader."
Link to Source: http://www.kentucky.com/2010/12/29/1581617/afghan-student-finds-niche-purpose.html#more
Tuesday, December 28, 2010
One man's struggle to find a safe place to live
Steven Glass
December 29, 2010It is obvious, when I first meet Reza*, that his life has been difficult. You can see it in his eyes, in his furrowed brow, in the lines deeply etched in his face. He is not yet 40, but he appears perhaps two decades older. Still, he holds himself erect and smiles as he shakes my hand when I meet him in the interview rooms at the Curtin Immigration Detention Centre in Western Australia's far north.
The rooms are small and bare, but they are airconditioned, so they provide welcome relief from the oppressive 42-degree heat outside, where the sun is unrelenting.
Both Reza's smile and the sense of respite are short-lived, as we get down to the business of preparing his application for an Australian protection visa. Reza is a Hazara, a member of a small and distinct ethnic and religious minority in Afghanistan, who many in that country accuse of being "foreigners" and "infidels". They have been persecuted for generations. Reza tells me about his family's farm, a modest patch of ground. He tells me of the nomadic Pashtun people, the Kuchi, who enter the village every few years and graze their cattle on his farm, leaving the family penniless. Sometimes they burn down houses in the village. I hear about the threats and extortion inflicted by the Taliban. His eyes mist up as he tells me of the courage of his brother who, a few years ago, refused to pay bribes to the Taliban. His brother was not seen for the next three weeks; his corpse simply appeared one day near the local bazaar.
There is nothing left for him in Afghanistan. His home is destroyed, half his family murdered, and the local Taliban leadership continues to seek revenge against his family for his brother's defiance. Reza flees his village, taking his wife and children with him. But there is nowhere to go.
The family smuggle themselves across the border into western Pakistan, where he joins hundreds of thousands of fellow Hazaras living illegally in Quetta. There, they are at the mercy of the Pakistan Federal Immigration Agency, which sends many back to Afghanistan.
And in the past couple of years they have come under increasing attack from the Taliban, al-Qaeda, the Balochistan Liberation Army, Sepa-e-Sahaba, Lashkar-e-Jhangvi and others - an array of Islamic militants who have all sorts of religious and political agendas, but who share a passionate hatred of Hazaras and a belief that it is God's will they be expelled from Pakistan or exterminated. Countless hundreds of Hazaras have been massacred in recent months in suicide attacks carried out by these groups in Hazara-dominated markets and places of worship.
Reza, needing to escape once again, can find nowhere to go. There is no queue in Quetta. There are no refugee camps, there is no UNHCR, there is virtually no effective government. There is just poverty and violence. Desperate to save his family, and having run out of options, Reza sells his remaining possessions and submits to a people smuggler.
He tells his family to keep their heads down, to leave the house as little as possible until he can arrange for them to join him in Australia. But he almost doesn't make it here. The fishing boat the people-smuggler has arranged in Indonesia breaks down. It drifts for a week, and the 30 asylum seekers on board have no food. It then develops a leak. Just as Reza and his fellow passengers give up hope of survival, the boat is spotted by the Australian navy and taken to Christmas Island.
Reza never raises his voice as he recounts all of this to me in the interview room at Curtin. "Thank you," he says, "for listening to my story." No one has listened to him before.
I don't know if Reza, or the other Hazaras I recently assisted with visa applications in Curtin, will be permitted to stay. But I do know they are not exploiting our refugee policy. All their lives, they have been victims of exploitation. Nor are they unfairly taking places from other needy people. There is no queue in Quetta.
Steven Glass is a partner of Gilbert + Tobin Lawyers. *Reza is a pseudonym
Source Link: http://www.smh.com.au/opinion/politics/one-mans-struggle-to-find-a-safe-place-to-live-20101228-1998o.html
The rooms are small and bare, but they are airconditioned, so they provide welcome relief from the oppressive 42-degree heat outside, where the sun is unrelenting.
Both Reza's smile and the sense of respite are short-lived, as we get down to the business of preparing his application for an Australian protection visa. Reza is a Hazara, a member of a small and distinct ethnic and religious minority in Afghanistan, who many in that country accuse of being "foreigners" and "infidels". They have been persecuted for generations. Reza tells me about his family's farm, a modest patch of ground. He tells me of the nomadic Pashtun people, the Kuchi, who enter the village every few years and graze their cattle on his farm, leaving the family penniless. Sometimes they burn down houses in the village. I hear about the threats and extortion inflicted by the Taliban. His eyes mist up as he tells me of the courage of his brother who, a few years ago, refused to pay bribes to the Taliban. His brother was not seen for the next three weeks; his corpse simply appeared one day near the local bazaar.
Advertisement: Story continues below
Tears flow as Reza recounts the death of his father after a Taliban rocket attack on his family home.There is nothing left for him in Afghanistan. His home is destroyed, half his family murdered, and the local Taliban leadership continues to seek revenge against his family for his brother's defiance. Reza flees his village, taking his wife and children with him. But there is nowhere to go.
The family smuggle themselves across the border into western Pakistan, where he joins hundreds of thousands of fellow Hazaras living illegally in Quetta. There, they are at the mercy of the Pakistan Federal Immigration Agency, which sends many back to Afghanistan.
And in the past couple of years they have come under increasing attack from the Taliban, al-Qaeda, the Balochistan Liberation Army, Sepa-e-Sahaba, Lashkar-e-Jhangvi and others - an array of Islamic militants who have all sorts of religious and political agendas, but who share a passionate hatred of Hazaras and a belief that it is God's will they be expelled from Pakistan or exterminated. Countless hundreds of Hazaras have been massacred in recent months in suicide attacks carried out by these groups in Hazara-dominated markets and places of worship.
Reza, needing to escape once again, can find nowhere to go. There is no queue in Quetta. There are no refugee camps, there is no UNHCR, there is virtually no effective government. There is just poverty and violence. Desperate to save his family, and having run out of options, Reza sells his remaining possessions and submits to a people smuggler.
He tells his family to keep their heads down, to leave the house as little as possible until he can arrange for them to join him in Australia. But he almost doesn't make it here. The fishing boat the people-smuggler has arranged in Indonesia breaks down. It drifts for a week, and the 30 asylum seekers on board have no food. It then develops a leak. Just as Reza and his fellow passengers give up hope of survival, the boat is spotted by the Australian navy and taken to Christmas Island.
Reza never raises his voice as he recounts all of this to me in the interview room at Curtin. "Thank you," he says, "for listening to my story." No one has listened to him before.
I don't know if Reza, or the other Hazaras I recently assisted with visa applications in Curtin, will be permitted to stay. But I do know they are not exploiting our refugee policy. All their lives, they have been victims of exploitation. Nor are they unfairly taking places from other needy people. There is no queue in Quetta.
Steven Glass is a partner of Gilbert + Tobin Lawyers. *Reza is a pseudonym
Source Link: http://www.smh.com.au/opinion/politics/one-mans-struggle-to-find-a-safe-place-to-live-20101228-1998o.html
هزارهها و فقدان استراتژي واحد
محمد حسين فياض
هزارهها در بسترتاريخ افغانستان به رغم کتمانها و اعمال تعصبهاي تاريخي، همواره به عنوان يک واقعيت قومي در برابر سه قوم عمدهي پشتون، تاجيک و ازبک مطرح بوده و هست. اما اين که اين قوم چه فراز و نشيبهايي را پشت سر گذاشته و در جريان تاريخ افغانستان چگونه سرنوشت خويش را رقم زده و با آنان چه برخودي صورت گرفته، بحث مفصلي است که از حوصلهي اين نوشتار خارج است. لذاست که در اين نوشتار به يک واقعيت هميشه موجود در تاريخ سياسي هزارهها اشاره خواهيم کرد که هم اکنون نيز اين مردم به آن گرفتار بوده و از آسيبهاي آن در امان نيستند. اين واقعيت تاريخي، همان فقدان استراتژي واحد است که هزارهها همواره از آن رنج برده و تاکنون نيز نتوانستهاند در بستر تاريخ افغانستان به اتخاذ يک استراتژي پويا و بلند مدت دست يابند.
اما پيش از اينکه به شرح مطلب بپردازيم، ضروري است که تعريفي از «استراتژي» و تقسيم بندي آن را ارائه نماييم تا دستيابي به اهداف اين مقاله به خوبي ميّسرشود.
تعريف استراتژي
صاحب نظران، تعاريف متعددي از استراتژيکردهاند. ازجمله:
«استراتژي (strteqy ) عبارتاست از: سياست، نقشه، طرح، طراحي، راهبرد.»
«استراتژي (Strategy) مجموعه اي از اهداف اصلي و سياستها و برنامههاي كلي به منظور نيل به اين اهداف است به گونهاي كه قادر به تبيين اين موضوعات باشد كه در چه كسب و كاري (Business) و چه نوع سازماني فعاليت ميكنيم و يا ميخواهيم فعاليت نماييم.»[3]
شاندلر(Chandler،1962) استراتژي را به اين صورت تعريف ميكند: استراتژي عبارت است ازيك طرح واحد، همه جانبه و تلفيقي كه نقاط قوت وضعف سازمان را با فرصتها و تهديدهاي محيطي مربوط ساخته و دستيابي به اهداف اصلي سازمان را ميّسرميسازد.[4]
ندروز(Andrew ،1971)ميگويد: استراتژي عبارت است از الگوي منظورها، مقاصد، اهداف، خط مشيهاي اصلي و طرحهايي جهت دستيابي به اهداف. ميتزبرگ(Mintzberg) تعريف كوتاهي راجع به استراتژي ارائه داده است.از نظر وي استراتژي عبارت است از الگوي به جريان انداختن تصميمات. در حال حاضر نيز در زبان فارسي واژه استراتژي را از نظر لغوي راهبرد معني ميكنند.[5]
وجه مشترک تعريفهاي فوق، همان طرح درازمدتي است که به وجه نيکو، دستيابي به اهداف متعالي را براي طراحان و جامعة مربوط، ممکن ميسازد
انواع استراتژي
استراتژي را با توجه به شاخصههاي مربوط چنين تقسيم کردهاند:
1و2 - استراتژي ايستا و استراتژي پويا
استراتژي ايستا، يک بار و براي هميشه تدوين شده و با تعصب و تحجر تقعيب ميشود و هالهاي از تقّدس را يدک ميکشد. در آن، هدف وسيله را توجيه کرده و از هر وسيلهاي به عنوان تاکتيک استفاده ميشود.
در استراتژي پويا، سناريوهايمختلفي قابلطرح بوده و به طور معمول دوسويه (توجه به امور داخلي و خارجي) است که تدوين و انضمام اين سناريوها کمک ميکند تا مجريان به هنگام مواجهه با شرايط خاص، دچار سردرگمي نشوند و از قبل بدانند که بايد چه کارکنند.
3 و4 - استراتژي واکنشي و استراتژي فراکنشي
در گذشته، استراتژيهاي متحجّر از محدوديتهايي که مجريان داشتند مشتق ميشد و نويد گشايشي را در کارها و امور به آنها ميداد. از اين رو استراتژيهاي گذشته بيشتر واکنشي بودند. يعني عکس العملي بودند در برخورد با محدوديتها تنگناها و نارساييهاي موجود که ريشههاييتاريخي و واقعيداشتند.
برعکس، استراتژيهاي فعلي راه برونرفت از معضلات موجود را نه در پرداختن به يکايک آنها بلکه در مجموع يعني در پرداختن به کليت آنها ميبيند. اين بدانمعناست که استراتژي از وضعيت کلي exit pointيا وضعيت برونرفت، فراکنشي proactive در برابر استراتژيهاي واکنشي reactive قرارميگيرند.
هنگاميکه از استراتژي پويا صحبت ميکنيم و سناريوهاي برخورد با مشکلات و برون رفت از معضلات را تعريف ميکنيم در واقع منظورمان استراتژي فراکنشياست.
5 و 6 - استراتژيهاي بلند مدت و نامدت
در گذشته به ميزانيکه استراتژيها آرماني نيز بودند به همان ميزان بلند مدتتر بودند و ديرترحاصل ميشدند .اکنون نيز نميتوان صفت "بلند مدت" را ناديده گرفت و از استراتژيها حذف کرد. اما ويژگيهايي که استراتژيهاي فراکنشي و پويا دارند آنها را درعين"مدتمند"بودن به"نامدتمند" بودن تبديل ميکند زيرا استراتژي فراکنشي و پويا بدان معناست که با دست زدن به مخاطرات و به استقبال تهديدها رفتن و فرصتساز و فرصتآفرين بودن و مغتنم شمردن فرصتهايي که بيدخالت ما پيشآمدهاند و رخ مينمايند اما ظهور و بروزشان از نظر ما پنهان نيست هر آن ميتوان هدفي استراتژيک را تحقق دانست و "بل گرفت".پس چه بسا، هدفي استراتژيک در بلندمدت حاصل شود و هدف استراتژيک ديگري دربسيارکوتاهمدت.
7 و 8 - استراتژيهاي کلان و خرد
استراتژيهاييکه مادر استراتژيهاي ديگرند و بُروندادشان در دروندادهاي ساير برنامهريزي هاياستراتژيک ظاهر ميشوند کلاناند و استراتژيهايي که از استراتژي کلان مشتقميشوند خرد به شمار ميآيند.[6]
استراتژي هزارهها در بيستر تاريخ افغانستان
اکنون با توجه به تعريف و تقسيمات استراتژي بايد ببينيم که هزارهها به عنوان يک کتلة قوميدر افغانستان که همواره به خاطر سه عنصر نژاد، مذهب و زبان مورد تعصب و تبعيض بودهاند، در برابر حاکمان متعصب و جريانهاي مخالف چه استراتژي را در پيشگرفته و سير اين استراتژي در بيسترتاريخ افغانستان چه گونه بوده و چه برآيندي را براي آنان در پي داشته است؟
به عنوان مقدمه بايدگفت که به جهت ملوک الطوايفي بودن سرزمين هزارستان تاپيش از سرکوبي اينمردم توسط اميرعبدالرحمن، کمتر ميتوان سازماندهي ويا کادر رهبري را در نظر گرفت تا بتوان تحليل نمود که در آن مقطعي از تاريخ، فلان امير و يا تشکيلات سياسي چه استراتژي را در برابر جريانهاي رقيب و يا حکومت داشته است. بنا براين، استراتژيها به منطقهي خاص و منافع شخصي يک امير و بيگ يک منطقه محدود ميشده است. از همين روست که از زمان «احمدشاه ابدالي» و اخلاف او تا زمان امير عبدالرحمان، مناطق بسياري از هزارستان به صورت جداگانه با دولت کابل در ارتباط بوده و ماليات خويش را پرداخت مينموده است. اما در همين مقطع ياد شده رو در رويي برخي از سران هزاره با حکومت را شاهديم و آن، مقاومت «عنايتالله خان» در دايکندي عليه نيروهاي احمدشاه ابدالي و رودر رويي «ميريزدانبخش» با «امير دوستمحمد خان» ميباشد. بنا براين، در اين مقطع ياد شده جز در مورد مير يزدانبخش، ديگر مورد جدّي را نميتوان يافت که شاخصههاي استراتژي را در رفتارهاي آنان به عنوان يک جريان قومي جستجو نماييم.
اما از ميريزدانبخش که به عنوان يک استثنا ياد نموديم، به ايندليل است که وي به حق به عنوان رهبر قدرتمند هزاره و داراي استراتژي مشخّص در جريانهاي داخلي افغانستان ظاهر شد و از منظرخاصي به دولت کابل و موقعيت هزارهها نگاه نموده و قدرت منسجمي را در بهسود و حوالي باميان تا قسمتهاي از ارزگان به وجود آوردهبود.[7]با مطالعه به منابع موجود از زندگي مير يزدانبخش که سر انجام با دسيسه اي با شهادتش خاتمه يافت، استراتژي او را چنين ميتوان دسته بندي کرد:
1- اتحاد سراسري هزارهها با رهبري واحد
2- تعامل با دولت کابل از موضع اقتدار
3- مبارزه با هرگونه خودسري و تأمين امنيت کامل منطقه
4- جلوگيري از اسکان غيرخوديها و عوامل نفوذي در منطقه
اين چهار اصل را که ما به خوبي در زندگي و برخورد او با دولت کابل مشاهده ميکنيم، نشاندهندة يک استراتژي پويا و فراکنشي است که در آن مقطع زماني از سوي رهبر هزارهها در پيشگرفتهشد و به طور قطع اگر برخي عوامل پيشبيني نشده نميبود، اين راهبرد او نتايج بسيار پرباري را درپي داشت. اما پس از ميريزدانبخش نزديک به دو قرن طول کشيد تا چنان استراتژي مشخص و با پشتوانهي قوي در ميان هزارهها به وجود آيد. لذاست که از آن پس در مراحلحسّاس که جريان حوادث باسرنوشت سياسي ـ اجتماعي و فرهنگي هزارهها گره خورده بود، فقدان استراتژيواحد باعث شد که اين مردم در برخي موارد نه تنها نتوانستند به بخشي از اهداف خود دست يابند، بلکه دچار شکستها، محروميتها و نابودي داراييهاي شان گرديدند. اين مراحل عبارت اند از:
1 - فقدان استراتژي واحد در جنگ اميرعبدالرحمنخان
اميرعبدالرحمن در جنگ نابرابر خود با هزارهها، ابتدا از نقطه ضعف اساسي نخبگان هزاره که هرکدام سازجداگانهاي را ميزدند و در موضعگيري خود با او فاقد هدف اساسي و يا استراتژي واحد بودند، بيشترين بهرهبرداري را کرد و نتيجه، چنينشد که تعدادي از خوانين هزاره و بخشي از هزارستان را با خود همراهکرد. در مرحلهي دوم که بخش مرکزي هزارستان به رهبري «ميرمحمدعظيم بيگ» متحد شدند و استراتژي مقابله با ستم پيشگي امير را در پيشگرفتند، امير، همراه با استفادهي ابزاري از مذهب، تحريک قبايل پشتون، استخدام جواسيس از ميان هممذهبيهاي هزارهها و سرانجام با به کارگرفتن بخشي از مردم هزاره به عنوان پيشمرگان سپاه، توانست به قتلعام گسترده دستزده و جنايت بزرگي را در تاريخ کشور به ثبت برساند.
پژوهشگران تاريخ افغانستان، عواملي را در جهت شکست هزارهها برميشمارند که به نظر نگارنده با وجود در نظرداشت همهي آن عوامل، مهمترين عاملشکست، همان فقداناستراتژي مشخص از سوي يک قوم مورد تعصب، تبعيض و تهاجم، ميباشد. متأسفانه خوانين هزاره ـ حتي شخص مير «محمدعظيم بيگ» که بعدها رهبري جنگ با سپاه امير را به عهده داشت، از تحليل تحرکات سياسي امير و عملکرد اسلاف او در برابر هزارهها، عاجز بودند و از اينرو دربرابر امير، استراتژي منمحوري را در پيشگرفتند تا بتوانند در جهت همراهي امير، منافع شخصي و در نهايت منافع منطقهاي خويش را تأمين کنند و تعدادي از آنها، حتي شخص ميرمحمد عظيم بيگ، زماني از خواب بيدار شدند که ديگر کار از کار گذشته بود.[8]
2 فقدان استراتژي واحد در جريان قيام ابراهيمخان گاو سوار
زماني که ستم عمال ظاهرخان در هزارستان به اوج خود رسيده و ماليات کمرشکن دولت از جمله «روغنکتهپاوي» دمار از روزگارمردم فقير، زحمتکش و سختکوش هزارستان در آوردهبود و با وجود اين که فرد فرد هزارهها اين حقيقت تلخ را شخصاّ تجربه ميکردند، تنها ابراهيمخان گاو سوار بود که عليه حکومت ظاهرخاني شوريد و با شجاعت، استقامت و جوانمردي بينظير خود، ولسواليشهرستان را فتح کرد و مصمم بود که اينحرکت را در سراسر هزارستان ادامه دهد تاتودهها را از استثمار و بيعدالتي حکومت درآورد. اما ديديم که خوانين و علماي هزاره از نقاط مختلف به سفارش حکومت به شهرستان رفته و ابراهيمخان را به صلح و آشتي متقاعد نمودند.
بنابراين، آشکار بود که دو ديدگاه در ميان نخبگان هزاره، يکي همراهي باحکومت و دومي مقابله با آن تا تحقق عدالت، به وجود آمد که سرانجام، ديدگاه اولي توانست بر ديدگاه دوم فائقآيد. واقعيت اين بود که براهيمخان، هيچگاه در پي نابودي کاملحکومت ظاهرخان و تشکيل حکومت مورد نظر خود در هزارستان نبود، زيرا نه توان نظاميو مالي آن را داشت و نه توان فکري و تجربة سياسي را. هدف او تنها اعتراض عملي از وضعيت حاکم بر هزارستان بود که در واقع ميتوان به عنوان تجلّيخشم عمومي تودهها در جهت رفاه، آسايش و تأمين عدالت در جامعه از آن يادکرد. اما ديدگاه ديگرخوانين و علماي هزاره بر اينمحور استوار بود که از راههاي مسالمت آميز و با زبان ديپلماسي، اعتراضات مردم را بايد به گوش حکومت رسانيد. اگر اين اعراضات شنيده شد که خوب و الا چارهاي نيست و بايد وضع موجود را با تمامتلخيهاي آن، تحملکرد، ورنه وضعيت هزارستان همان خواهد شد که در زمان عبدالرحمنخان شکلگرفت؛ عافل از اين که در حکومتهاي استبدادي، قابل فهم ترين زبانها، زبان اعتراض عملي از لبهي شمشير است. ورنه حکومتي که معتقد به راهکارهاي ديپلماسي و اعتراضات، راهپيمايي، اعتصابها و تبليغيات رسانهاي باشد، متوسل به استبداد نخواهدشد. حکومت ظاهرخاني اگر براي پشتونها مدينه فاضله ايجاد کردهبود، براي اقوام ديگر، به ويژه هزارهها حکومت استبدادي، خشونت و بيعدالتي را به ارمغان آورده بود. از اين رو بود که تنها گلوله ميتوانست مغز بيعدالتي آن حکومت را وادار به تسليم در برابر رفع ظلم، تعصب و تبعيضها نمايد که تا حدودي همينطورهم شد. زيرا اگر قيام ابراهيم خان نبود، دهها خروار (هزارخروار - هر خروار 80 سير و هر سير 7 کيلو گرم) حواله روغن کتهپاوي از هزارستان برداشته نميشد.[9] اما باز هم آن چه ابراهيمخان ميخواست (تأمينعدالت اجتماعي و برخورداري هزارهها از امکانات شهروندي درکشور) به خاطر تعدد و يا تعارض اهداف و استراتژي نخبگان هزاره، تحقق نيافت و ابراهيمخان در پايتخت به عنوان نظربند، باقيماند تا اين که به خاطر همراهي با شهيد بلخي در قيام 1329 ه. ش وي، پانزدهسال زندان را تجربهکرد.[10]
3- فقدان استراتژي واحد در دوران انقلاب
در دوران انقلاب. اگرچند. جنگ عليه تجاوز نيروهاي شوروي و سرنگوني حکومتکابل، هدف اصلي همهي احزابجهادي را تشکيلميداد، اما در نحوهي مبارزه و گرفتن امکانات از دولتهاي حامي، اختلافات فراوان وجود داشت. در ميان احزابشيعي که بخشعمدهي اعضاي آن را هزارهها تشکيلميدادند، فقدان استراتژي واحد که همه بتوانند برمحور آن توافقنظر داشته و هماهنگ شوند، وجود نداشت. از همين رو بود که جنگهاي داخلي و کشتارهاي فراوان در بيشترين نقاط هزارستان، يگانه دستاورد آشکار آن به شمار ميرود؛ جنگهاي خانمانبرانداز و کورکورانهاي که هم سيرتکامليجهاد را منحرف کرد و هم پشتوانههاي انساني، مالي و مردمي را به چالش کشيد. به راستي تا اکنون از خود پرسيدهايم که چرا «شوراي اتفاق» که در يک زمان نماد حکومت محلي هزارهها به شمار ميرفت، دچار انشعابهاي فراوانگرديده و بيشترين اعضاي آن، احزاب ديگري را به وجود آوردند؟ آيا اينحزب استراتژي جامع و کاربردي را طراحيکرده بود که بر اساس آن بتواند از هويت تاريخي، سياسي و اجتماعي هزارهها دفاع نمايد؟يا اين که تشکيل شورا بر اساس ضرورت اوليه و سنتي آن بود که نه تنها خود فاقد استراتژي کلان قوميو ملي بود که گروههاي بعدي نيز دنبال رو آن بودند؟ واضح است که پاسخ، مثبت است، زيرا اگر احزاب جهادي ما داراي استراتژي ملي، قوميو حتي اسلامي(به معناي واقعي و درعمل) بودند، بر اساس يک و يا همهي گزينههاي يادشده، به موقع گردهم آمده و جلو فجايع بزرگ جنگهاي داخلي را ميگرفتند. بنا براين، به جرأت ميتوان گفت که احزاب پيش از تشکيل حزب وحدت، عملاً نه معتقد به استراتژي ملي بودند که بر اساس يک شهروند افغانستاني، منافع ملي را شعارخود قرار ميداند و نه معتقد به استراتژي قومي بودند تا بر اساس منافع قومي، فعل و انفعالات خويش را تنظيم ميکردند؛ چه اين که احزاب ياد شده، شعار قومي را مساوي با کفر و الحاد دانسته، در پناه مذهب و تئوريپردازيهاي مذهبي نامتناسب با جامعهي افغانستان، سخت با آن جنگيدند. اما جالبتر از همه اين که احزابجهادي با وجود دادن شعارهاي ديني، مذهبي، در مقام عمل نيز بدان پايبند نبوده و در رقابت با همديگر چه فجايعي را که به بار نياوردند.
شايد واقعيت اين باشد که احزاب ياد شده از تعيين چارچوب مبارزاتي و استراتژي متناسب با جامعهي افغانستان عاجز بودند و آنان درپاي يکسري شعارهاي صادراتي و يا تقليدي از جان، مايه گذاشته و مصمم بودند در آيندهي افغانستان حکومتي را به وجود خواهند آورد که مردم، گمشدهي خود را در آن خواهنديافت.[11] از اينرو بود که در آن روز، جامعهي ما بدون پيشنيازهاي لازم که تعدد احزاب را بتواند هزمکند، گرفتار احزاب و گروههاي زياديگرديدند که به واقع آنان را از خواستهطبيعي، بوميو منطقيشان، منحرف نمود. انگيزة تشکيل حزب واحد در سال 1368 که حاصل يک دهه تجربهيعملي در حوزهيسياست و اجتماع در رقابت با گروههاي پيشاورنشينبود، نويدي برايحرکت نمودن مردم ما در جهت منطقي و مطابق با جغرافياي تاريخي و اجتماعي آنان به شمار ميرفت. اين انگيزه که سرانجام به تشکيل حزب وحدت منجرشد، گامهاي اوليه را در جهت تعيين هدف دراز مدت برداشت، اما از آنجايي که تعداد زيادي از تشکيلدهندگان آن که متأثر از وضعيت پيشين بوده و نميتوانستند وابستگي رواني و سياسي خويش را مورد سؤال قراردهند، چه در تدوين اساسنامه و چه در سيرحرکت عملي خويش نتوانستند، استراتژي واحد را که بتواند مسير مردم ما را در بستر تاريخ افغانستان مشخص نمايد، مورد توجه قرار دهند. در روز اولّ و در اوّلينجلسهي تشکيل حزب وحدت اسلاميدر باميان که نگارنده نيز شاهد صحنه بود، تمام صحبتها بر محور ضرورت وحدت و درک منافع مردم ميچرخيد، اکثريت قاطع رهبران، فرماندهان و علما از ادامهي جهاد با حکومت داکتر نجيبالله و تشکيلحکومت اسلامي بر مبناي ولايت فقيه، دم ميزدند، شهيد استاد مزاري بر خلاف همه، از ضرورت گرفتن امکانات تسليحاتي از دولت کابل ـ در پرتو طرح آشتي ملي ـ براي بالابردن توان نظاميشيعيان و هزارهها در فرداي سقوط دولت کابل سخن گفت و چه قدر اينسخن تنها ماند! البته، استدلال استاد اين بود که دير يازود دولت کابل سقوطميکند. بنابراين، چه بهتر که در واپسين لحظات عمر آن، بهترين استفاده را براي مردم خود بنماييم.
بدون ترديد، وجود ديدگاههاي مختلف در ابتدا و چگونگي تشکيلحزب وحدت و رفتارهاي دوگانهاي برخي از سران حزب در دورهي حاکميت مجاهدين نسبت به اهداف حزب، همه از فقدان استراتژي و يا فقدان استراتژي واحد، حکايت ميکند. البته بسيارگفته شده که حزب وحدت، سرانجام موفق شد استراتژي خود را تدوين نمايد. و يکي ازمادههاي برجستهي اين استراتژي که هيچ وقت منتشر نشد، همسويي و اتحاد با اقوام محروم در افغانستان بوده که بعدها در سير حوادث کابل، همين مسأله، يکي از موارد اختلافي استاد مزاري و استاد اکبري قرارگرفت.[12]
البته نبايد فراموشکرد که وضعيت آشفتهي استراتژيمشخص هزارهها از نگرشغالب مذهبي و برجستهشدن خواستهاي مذهبي نيز متأثر بودهاست. زيرا برخيچهرهها و قلم به دستان مذهبي، مذهب و قومگرايي (حتي به معناي اعلام موجوديت، نه برتريت قومي) را در تقابل هم معرفيکرده و منافع شخصي خويش را در قالب اين نگرش مغاطلهآميز به دستآورده اند. بنابراين، هنوز که هنوز است براي برخي از هزارهها حل نشدهاست که آيا با توجه به واقعيتعيني و اجتماعي جامعهي افغانستان، استراتژي ما، مذهبي باشد يا قومي؟
4- فقدان استراتژي واحد در دورهيحاکميتمجاهدين.
با سقوط دولت داکتر نجيبالله و تشکيل حکومت مجاهدين، نکات يادشده بيشتر عينيت يافت، زيرا در برابرخواستهاي قوميپشتونها، تاجيکها و ازبکها، جريان عدالتخواهي هزارهها که پيش از سقوط دولت داکتر نجيب شکل گرفته بود، رشد يافت و براي اوّلين بار به طور رسمي در کنار درخواست رسميت يافتن مذهب جعفري، از تأمين حقوق سياسي و اجتماعي هزارهها نيز سخن به ميانآمد[13] و در برابرآن، گروه حرکت اسلامي به رهبري آقاي محسني در کنار شعار به رسميت يافتن مذهب جعفري از تأمين حقوق سياسي حزبش سخن گفت.[14] در اين ميان، هزارههاي که عضوحرکت اسلامي بودند غافل از اين که در صورت تقسيم قدرت بر معيار حزبي، هيچ وقت سمتهاي بالاتر به آنها نميرسد، همچنان در پاي آرمانهاي حزب، وفادار بودند. بنابراين، بازهم دو خط سياي در جهت تعيين سرنوشت جامعه و مردم بهوجود آمد که حتي انفجار مهيبحادثهي افشار و... نيز نتوانست برخي از آنها را از خواب بيدار نمايد. افزون بر آن، در سال1373 ه. ش، باروت فقدان استراتژي مشخص توانست حزب مقتدر وحدتاسلامي را منفجر ساخته و تعدد احزاب و انشعابها را دوباره به ارمغان بياورد. البته بايد اضافهکرد که شخصيتهايي چون استاد مزاري، استاد اکبري و همراهان، هرکدام سرمايههاي مردم ما بودند و اين که چرا ميدان رقابت آنان به ميدان خصومت تبديل شد، ريشه در نامشخص بودن خط قرمز هزارهها داشت. به عبارت ديگر اينکه ما هزارهها از خود نپرسيدهايم که مرز رقابت درونقومي و حزبي ما تا کجاست تا بتوانيم در مسير رقابتها و کشمکشهاي دروني با رسيدن به آن خط، دست از رقابت برداشته و به سرنوشت مشترک بينديشيم؟
5 - فقدان استراتژي واحد در دورة حاکميت طالبان
دورانحاکميت طالبان که در واقع، برآيند حاکميت از همگسيختهي مجاهدين به شمار ميرود، هزارهها به جهت فقدان همان استراتژي واحد و يا به عبارت ديگر، فقدان استراتژي، بيشترينآسيب را از جهات مختلف تحمّل کرد. اين آسيبها که در قتلعامها، آوارگيها، فشار اقتصادي، روحي و رواني، عينيتيافت، نمونههاي آن در دهههاي اخير کمتر ديده و شنيده شدهاست. هرچند در جهت مبارزه با طالبان از روي ناچاري همهي نيروهاي متخاصم قبلي متحد شده بودند، اما آشکاربود که اين هماهنگي، ظاهري، مقطي و ناپايدار است. با آن هم، جنگ با طالبان ادامه و بار سنگين جنگ بر دوش مردم افتاد و از ميان رهبران، آقايصادقي پرواني و استاد اکبري به طالبان پيوستند تا به قول استاد اکبري: «سپر بلاي مردم خويش باشند.»[15]
البته بايد گفت که در جريان جنگها، بازيهاي سياسي و فراز و نشيب اجتماعي، چنين پيوستنها و تقابلها امر طبيعي است و به گونهاي، ممکن است از فقدان يک استراتژي کليحکايت نمايد، اما آنچه نگارنده بر آن تأکيد دارد، فقدان يک استراتژي مشخص هزارهها در سطح عموميبه صورت يک جريان ذهني و نهادينه شده است که مردم ما در اينمقطعي از تاريخ، متحمل شد و آن، عبارت است از خود شکنيها، سطحينگريها و رفتارهاي متضادي که هيچگاه با سرنوشت سياسي مردم ما سازگاري نداشت و ندارد. از همين رو بود که هزارهها در قسمت خلعسلاح عمومي در اين دوره، بيشترين فشار روحي، رواني و اقتصادي را تحمّلکرد. جرمهاي که خود نميدانستند برايشان ساخته شده و تا دم مرگ مورد لتوکوب قرارگرفتند. بيشترين عقدهگشاييها، تصفيه حسابهاي شخصي، طايفهاي و گروهي درهمين دوران صورتگرفت. اينک پرسش ما اين است که چرا اينگونه رفتارها از سوي مردم ما سر زد و چرا مردم ما اين گونه با دست خودشان بازوان شان را قطع مينمودند؟ چرا تا آن حد که يک تفنگ شکاري را هم براي طالبان گزارش داده و براي تصفيه حسابهايي که به آن اشارهگرديد، تا آن حد فشار ميآوردند؟
به نظرميرسد که پاسخ روشن است، زيرا مردميکه جهتدهي فکري نشود و گونهاي از استراتژي مشخص، ذهنها را به عنوان يک شعور جمعي وادار به همسويي نکند، چنين فاجعهاي به صورت طبيعي خودنماييخواهد کرد. بديهي است که اگر هزارهها به عنوان يک شعورجمعي به اين واقعيت اجتماعي و تاريخي ميرسيدند که پذيرشخلع سلاح مطلق آنها ـ ضمن اين که بسيار کوتاهنگري است ـ به طور يقين به معناي انتحار سياسي، اجتماعي و نظامي آنها نيز خواهد بود، هيچ وقت حاضر به چنين کاري نگرديده و براي روز مباداي خود نيز ميانديشيدند.
6 - فقدان استراتژي واحد در دورة انتخابات رياست جمهوري و پارلماني
بعد از سقوط طالبان و تشکيل دولت موقت، مهم ترين مسألهي که در تاريخ کشور براي اوّلين بار اتفاق افتاد، انتخابات رياست جمهوري بود که در آن، اقشار مختلف مردم درپاي صندوقهاي رأي رفته، رئيسجمهورشان را برگزيدند. هرچند در اينانتخابات، هجده نفر از قوميتها و باگرايشهاي مختلف با هم رقابت ميکردند، اما آشکاربود که چهار نفر از چهار قوم عمدهي پشتون، هزاره و تاجيک و ازبک با کانديداتوري حامد کرزي، حاج محمد محقق، يونس قانوني و ژنرال عبدالرشيد دوستم، با هم رقابت ميکنند. نتايج آراء با تمام تقلّباتي که در آن صورت گرفت، نيز نشان دهندهي اين واقعيت بود. اما آنچه در اين نوشتار بر آن تأکيد ميشود، اتحاد آراء هزارهها به حمايت از کانديداتوري حاج محمد محقق است. مردم هزاره به دلايل تاريخي، اجتماعي، سياسي و مذهبي با اکثريت قاطع آراء خود از آقاي محقق حمايتکردند و شايد بسياري از آنان و حتي خود آقاي محقق ميدانستند که جامعة آن روز افغانستان با آن پيشزمينههاي که دارد، به هيچ وجه ظرفيت پذيرش رياستجمهوري يک هزاره را ندارد. اما نفس مشارکت و نشان دادن حضور سياسي و اجتماعي آنان بسيارحائز اهميت بوده و در معادلات قدرت بسي مهم است. با درک همين واقعيت بود که اقشار مختلف جامعة هزاره و حتي برخي از رقباي سياسي آقاي محقق چون استاد اکبري، استاد زاهدي و ... (به جز آقاي خليلي که در هواي معاونت دوم آقاي کرزي گم بوده و استراتژي خاص را دنبال ميکرد) از ايشان حمايت کردند. بنا براين، اين حضور سياسي، تبديل به حماسة کمنظيري شد که براي اوّلين بار در تاريخ اين مردم به ثبت ميرسيد.
اما آن چه در اين مقطعي از تاريخ اتفاق افتاد که درک آن از اهميت ويژهاي برخوردار است، همسويي برخي از سران گروه قوميسادات و ديگر شيعيان، چون: آيت الله محسني، سيد محمدعلي جاويد، سيد مصطفي کاظمي، سيد عالمي بلخي و سيد حسين انوري و... با حامد کرزي و يونسقانوني بود. اين آقايان که رهبري بخشي از هزارهها را به عهده داشتند با ملاحظات بسياري نتوانستند با آقاي محقق شيعي و هزاره همسو شوند، زيرا اين موضوع به زعم آنها از يک سو به سرنوشت سياسي تشيع ارتباط نداشت و از سوي ديگر، منافع شخصي آنان را تأمين نميکرد. سرانجام اين موقعيت حساس سياسي با چنان آشفتگي تصاميم رهبران شيعي با پيروزي حامد کرزي خاتمه يافته و در سال آتي، در انتخابات پارلماني به گونهي ديگر و با جديت بيشتر دنبال گرديد تا آن جاي که هر يکي از رهبران گروههاي قبلي درکنار نمايندگان مستقل (کهخود داستان تلخ ديگري دارد) نمايندگاني در سراسر هزارستان معرفي نمودند. اين موضوع چنان شکننده بود که برخي از ولسواليها بدوننماينده مانده و برخي مناطق به حقوق شايستة خود نرسيدند.
اما در کابل که هزارهها حرفاوّل را ميزدند، آقاي محقق باکسب (52686 رأي ) بالاترين آراء را داشت. آقاي بشردوست با کسب 30794 رأي، با اختلاف اندک از يونسقانوني ( 31225رأي ) ـ با در نظرداشت دلایل خاص خودش ـ نفر سوم شد. رقباي جدي ديگر، چون: آقاي سيّاف با 9806 رأي و سيد مصطفيکاظميبا 8884 رأي به ترتيب رتبة چهارم و پنجم را کسب کردند. با اين وضعيت انتظار ميرفت، آقاي محقق، با توجه به موقعيت جديدي که کسبکرده بود، در کنار رقباي ديگر خود، چون سياف، قانوني و رباني و... نامزد رياست پارلمان شود و تا آخرين لحظات هم در موضع خويش باقي بماند. اما برخلاف تصور، اعلام شد که ايشان به نفع سياف و رباني به نفع شاگردش، يونس قانوني کنار رفتند.
موضع جديد آقاي محقق، با توّجه به دلايلي، خشم بسياري از هزارهها را برانگيخت. اما آنها اين انتظار را داشتند که حد اقل، معاونت اول پارلمان از آنِ استاد محقق خواهد بود. ولي درکمال نا باوري، نتايج رأي گيري در پارلمان نشان داد که آقاي محقق، براي معاونت هم رأي نياورد. به نظر اين قلم، ريشههاي شکست آقاي محقق، افزون بر عدم و يا تعدد استراتيژي هزارهها، در دو نکتهي زير قابل بررسياست:
1 ـ آقاي محقق ـ هر چند در دوران انتخابات رياست جمهوري ( به عنوان يک چهره مهمسياسي و قوميبا انگيزهي احياي هويت هزارهها خود را مطرح کرد، اما در راستاي حفظ اين موقعيت تنها ارائة قالب محدود گروه و تشکيلات سياسيخويش را در نظرگرفت و از اين نکته، غافل ماند که مسألة او با ديگر همقطارانش، مانند استاد اکبري، خليلي، کاظمي و... فرق ميکند و بايد تلاش نمايد که در تمام مناطق هزاره نشين در مسأله انتخابات پارلماني و معرفي نمايندگانش، به دنبال چهرههاي مورد اعتماد و حمايت عمومي مردم باشد تا آراء هزارهها بر اين اساس، پراکنده نگشته و پشتوانة قومي او قوي گردد. اما با تأسف، ايشان در اين ميدان فقط کساني را معرفيکرد که ـ اولاًَ ـ از اعضاي «سازمان نصر» و در ثاني، از اعضاي تشکيلات فعلي او باشد. پرواضح است که با اتخاذ اين موضع به طور کلي، موقعيت قومي او تضعيف و حساسيت رقباي حزبي ديگرش برانگيخته شد تا او را در پارلمان تنها بگذارند.
2 -رهبران سادات که با شعار مذهب، حمايت هزارهها را با خود داشته و هميشه توسط آنها به مقام رسيدهاند، در درون پارلمان، مشکل جدي را براي آقاي محقق به وجود آوردند که نامزدشدن سيد مصطفيکاظمي براي معاونت اول، خود اين ادعا را اثبات ميکند. سرانجام، نتيجهي اين رقابت، چنين شد که هردو از رسيدن به معاونت اول محروم شوند.[16]
7 - فقدان استراتژي واحد در مسألهي کوچيها
معضلکوچيها براي هزارهها، معضل دايمي بوده و بيش از 120 سال است که سرزمينهزارستان از اينناحيه رنج ميبرد
کوچيها به دلايلي، مدعياند که براساس فرمان والي وقتکابل، کوههاي هزارستان تفريحگاه و چراگاههاي رمههاي شان از يکسو و در دست داشتن قبالههاي قانوني از برخيمناطق ازسوي ديگراست و هزارهها با توجه به روند برخورد ظالمانهي حاکمان قبلي با هزارهها و ارائهي دلايل فراوان حقوقي، تاريخي و جامعهشناختي، حضور کوچيها در هزارستان را مساوي با بيعدالتي، هرج و مرج و در نهايت زير پاگذاشتن حقوق شخصي و شهروندي خود دانسته و در اين رابطه به دهها مورد برخورد غيرانساني و ظالمانهي کوچيها با هزارهها در دوران حضورشان در هزارستان استدلالميکنند. واقعيت اين است که در اين رابطه، آن گونه که اشاره گرديد يکباور عمومي درميان هزارهها وجود دارد ولي با تأسف بايد يادکرد که با وجود اين باور عمومي و ذهنيت تاريخي هزارهها در اينقضيه، در موارد بسياري ديدهشده است که سران هزاره در اينکه چه موضعي را در برابرکوچيها دنبال نمايند با هم متحد و هماهنگ نبودند
به عنوانمثال، در طي سه سال گذشته (85، 86 و 1387) از ميانچهرههاي مطرح هزارهها، آقاي اکبري و آقاي محقق در کنارمردم در يک مسير مشخص حرکت کرده و آقاي خليلي به خاطر ملاحضات سياسي و حفظ موقعيت خود رويهي محافظهکاري با دولت و کوچيها را در پيش گرفته و موضع شفّافي را اتخاذ نکرده است. آيت الله محسني و همراهانشان به عنوان يک روحاني شيعي که بيشترين تکيهگاهشان در چهار دههي اخير، هزارهها بوده، طوري باقضيهي کوچيها برخورد کردهاست که گويا قضيهيکوچيها يک امر شخصي و مربوط به يک منطقهي خاص ميباشد و بنا براين، ربطي به او ندارد تا به عنوان یک روحانی شیعی حد اقل موضعگيري را در برابر آن داشته باشد.
8 - فقدان استراتژي واحد در دومین انتخابات ریاست جمهوری
در این روزها تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری به شدت ادامه دارد و در یک بازی انتخاباتی طنزگونه 41 نفر باهم رقابت می کنند. جالب این است که در این میدان پرهیاهو، سران احزاب مطرح هزاره و شیعه چون: آقایان خلیلی، محقق، اکبری، محسنی، صادق مدبر و ... از آقای کرزی حمایت نموده اند تا وی بار دیگر بتواند بر کرسی ریاست جمهوری تکیه زند. این، در حالی است که آقای «بشردوست» تنها هزاره ای است که با شعار های ملّی، نامزد ریاست جمهوری بوده و بر اساس قراین و شواهد مختلف، محبوبیت فراوان در میان توده های مردمی از اقوام مختلف داشته و بعید نیست که رقیب جدی برای آقای کرزی باشد.
اکنون به این سؤال باید پاسخ داد که آیا حمایت رهبران یادشده به معنای دستیابی آنان به یک استراتژی کاراست که در سایۀ آن توانسته اند اختلاف نظرهای شان را کنار گذاشته و هماهنگ در یک مسیر مشخص راه افتاده اند؟ پاسخ روشن است که به هیچ وجه این طور نبوده و نیست، زیرا هرکدامی از این آقایان، حزب جداگانه ای را رهبری کرده و اختلاف نظرهای جدی و سلیقه ای زیادی راجع به مسائل مختلف باهم داشته اند. اکنون نیز همراهی آن ها با آقای کرزی بیشتر بر محور تأمین خواستهای حزبی و منافع شخصی آقایان می چرخد تا منافع عمومی هزاره ها و به نمایش گذاشتن حضور قدرتمند آنان در انتخابات. اگر ما به سیر پیوستن آنان به تیم آقای کرزی ـ که در فاصلۀ زمانی زیاد صورت گرفت ـ نگاه کنیم به خوبی این واقعیت را در می یابیم، زیرا آقای خلیلی از گذشته ها یار گرمابه و گلستان آقای کرزی بود و آقای محقق بعد از چندین بار مذاکره حدود یک ماه پیش به این تیم پیوست و آقای اکبری هم در این روزهای اخیر. و این، خود نشان دهندۀ فقدان استراتژی واحد است که ضعف اساسی رهبران هزاره را بازگو می کند. (البته در رابطه با انتخابات به یاری خدا به طور جدا گانه نوشتۀ را ارائه خواهم کرد)
ضرورت تعیین استراتژي
اکنون بايد به اين پرسش پاسخ داد که ريشهي اين وضعيت آشفتهي که در اين مقاله بدان اشارت رفت، در کجاست؟ چرا برخي از هزارههاي محترم سنّي مذهب ما به سمت بحران هويت به پيش رفته و از پيکرهي اصلي خود در هزارستان جدا ميشوند؟ چرا پراکندگي هزارهها کمکم به عنوانضربالمثل در فرهنگ اينسرزمين جاي ميگيرد؟ در راستاي تحکيم و شکلگيري وحدت و هويت ملي، چه استراتژي پويايي ميتواند موضع دقيق و مناسب آنان را تعريف نمايد؟
البته، پاسخ دادن به همهي اينپرسشها کار مشکل و از حوصلهي اين مقاله خارجاست. نگارنده ـ چنانکه در يکي از مقالات خود(هزارهها و بحران هويت) اشاره کرده است ـ ريشهي اين وضعيت آشفته را در «بحران هويت ملي» و سپس در «بحران هويت هزارهها» ميداند.
بحث بحران هويت، بحث پيچيده و بسيار مهم است و اين بحران ممکن است در يک جامعه و يک کشور خود را به گونههاي مختلف نشان دهد. در کشور افغانستان نيز بحران هويت وجود دارد. برخي از تحليلگران، معتقدند که هنوز هويت ملي در اينکشور به معناي واقعي آن، شکل نگرفته است، تا در پرتو آن، همة شهروندان از اقوام مختلف، خود را متعلق به اينجامعه دانسته و همة اتباعآن، خود را در سرنوشت سياسي همديگر شريک بدانند.[17] گذشته از بررسيشاخصههاي اين بحران در سطح ملي آن، بحران هويت در سطح اقوام نيز وجود دارد، اما در ميان هزارهها و سادات، بحران هويت به اين معناست که از يکسو بين هويت مذهبي و هويت قومي، خلط شده است و از سوي ديگر، عدهاي، آگاهانه در کنار هويت مذهبي و قومي، بر شاخصههاي نژادي خويش نيز تأکيد داشتهاند.
بحرانهاي يادشده، از آن جا ناشي شدهاست که تعريف درستي از «قوم» صورت نگرفته و مفاهيم جامعهشناختي اصطلاحاتي چون: قوم، نژاد، ناسيوناليسم، حقوق مذهبي و سياسي و...، به معناي واقعي خود به کار نرفته و مصداقيابي نشده است. به عنوان مثال بايد گفت که هزارهها به عنوان يکي از چهار قوم عمده در کشور، به دليل عوامل تاريخي، سياسي و جامعهشناختي و... چنان در بحرانهويت غرق شدهاند که بخشي عظيمي از آنها در ولايات بغلان، غور، بادغيس، تخار، پنجشير و پروان، هويت تاجيکي را پذيرفته و تذکرة تاجيکي دارند. اينها که از لحاظ مذهبي، پيروان اهلسنت هستند، به دليل وجود داشتن حساسيتهاي مذهبي از پيکرة اصلي خويش در هزارستان بريده و تقريباً هويت قومي هزارگي خويش را از دست دادهاند.[18]
بخش ديگري از هزارهها که در ولايات مرکزي به سربرده و به عنوان هويت مذهبي خويش(شيعيان) مطرح هستند، همواره در تعاملات خويش با اقوام ديگر، براي اينکه اقليتهاي قوميشيعه چون: سادات، قزلباشها و شيعيان تاجيکي را با خود داشته باشند، با عنوان مذهب (شيعيان) چانه زني کردهاند؛ تا آن جايي که عنوان «شيعه» و «هزاره» در افغانستان، به معناي همديگر به کار رفته است.
بحران هويت درميان گروه قومي سادات شيعي در هزارستان به اين صورت بودهاست که اين گروه قومي با اين که خود را مربوط به جامعههزاره دانسته اند، همواره در اينجامعه بر هويت نژادي خويش تأکيد کرده و بر اساس آن، يک سري از سنتها را براي خود تعريف نمودهاند. مثلاً اين گروه قومي براساس اين که نژاد خويش را خالص نگه داشته باشند، تعداد بسياري از آنها، ازدواج درونگروهي دارند و همواره در تلاش بودهاند که از يک نوع اقتدار مذهبي، سياسي و اجتماعي، برخوردار بوده و هويت نژادي (سيادت) خود را حفظکنند.
اما اين بحران، زماني درميان آنها تشديد يافته است که برخي از نخبگان شان در سالهاي اخير تلاش کردهاند تا هويت جداگانهاي براي خود تعريف نموده و خود را به تاجيکها نزديک نمايند. (چنان که اکنون نیز ستادهای انتخاباتی داکتر عبدالله را فعال کرده اند) مثلاً نخبگان سياسي سادات که با حمايت و آراء هزارهها به مقام دولتي و يا موقعيتهاي سياسي، اجتماعي رسيده اند، در موارد بسياري، از پذيرش هويت هزارگي خويش اباء و رزيده اند؛ چنانچه در دولت موقت آقاي کرزي، «خانم صديقه بلخي» که به عنوان وزير مربوط به قوم هزاره، انتخاب شده بود، در دارالانشاي قانون اساسي، پذيرش هويت هزارگي را توهين به خود دانسته و عنوان نمود که او «سيد» است.[19] بنا براين، بحران هويت در جامعة تشيع، به صورتهاي مختلف تبارز پيداکرده است. بحران هويت در ميان هزارهها بيشتر در تعيين و اولويت پذيرش هويت قومي و هويت مذهبي است و در ميان سادات، علاوه بر بحران يادشده، بحران هويت قومي نيز هست؛ زيرا اين گروه، از يک سو نظر به آداب، رسوم، باورها و موقعيتهاي جغرافيايي، مربوط به جامعة هزاره بوده و هويت قومي هزارهها را دارند؛ (چونقوم، واحدفرهنگي است، نه واحد نژادي) ازسوي ديگر به جهت حفظ اقتدار سياسي، اجتماعي و مذهبيخود، از هويت نژادي و سنتهاي تعريف شدة آن در افغانستان، دستبردار نبوده و نميخواهند خود را هزاره معرفي نمايند. از اينجاست که تضاد رفتاري ميان آنان و هزارهها به وجود آمده و اين تضاد، چالشها و استراتژيهاي متعددي را به وجود آورده است.
البته بحران هويت در ميان قزلباشها و شيعيان تاجيکي هراتي يا وجود ندارد و يا اگر هست، کمرنگ است، زيرا آن ها اکثراً در شهرها سکونت داشته و در پذيرش باورها، آداب، رسوم، ونحوة زندگي، تحت تأثير فرهنگ حاکم بر شهرهاي مربوطه ميباشند و در مسأله قوميت، هيچ مشکلي را ندارند، زيرا قزلباشها در هر کجا به عنوان قزلباش بودن، تأکيد داشته و بدان پايبنداند و از لحاظ بافت اجتماعي نيز اين زمينه را داشتهاند تا آداب، رسوم و فرهنگ قوميخود را داشته باشند. جالب اين است که قزلباشها با اينکه نسبت بههزارهها در اقليتاند، هيچ وقت دچار بحران هويت قوميو مذهبي نيستند، زيرا همه پذيرفته اند که قزلباشاند و شيعه. اما سادات شيعي از اينکه در ميان هزارهها پراکندهاند و هويت مستقل قومي ندارند، با اين مشکل روبرو بودهاند که چگونه هويت جداگانهاي را براي خود تعريفکنند.
در نتيجه، بحران هويت با توجه به شاخصههاي که ذکر شد ـ در جامعة شيعي افغانستان، جدّي بوده و اين هويتهاي پراکنده باعث شده است که ـ اولاً ـ استراتژي پويا و آيندهنگر در جامعه شيعي و در مرحله دوم، در ميان هزارهها به وجود نيايد. به اين جهت است که ما در بررسي تاريخ سياسي اين مردم با استراتژيهاي خرد و يا با استراتژي يک تشکيلات سياسي که بخشي از نيازهاي عمومي را پاسخ ميگويد، روبرو بوده و نسبت به آينده نيز خوشبين نباشيم. اکنون، زمان آن فرا رسيده است که حافظههاي تاريخي خويش را فراموش نکرده و نسبت به سرنوشت فرداي خود در پي تدوين استراتژي پويا و آيندهنگر باشيم و اين استراتژي را با زبان هنر و علم براي آحاد مردم، فرهنگ سازي نماييم تا در مواجه با رويدادهاي مشابه گذشتهها، خود را نبازيم. اکنون نیز که در حساسترین مرحلۀ تعیین سرنوشت خود در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری هستیم با عمل و انتخاب آگاهانۀ خود، راه را برای تدوین استراتژی یاد شده هموار نماییم.
[3] - مركز اطلاعات و مدارك علميايران (مجله الکترونکي) http://www.irandoc.ac.ir/data/e_j/vol4/vafaee.htm
[3] - همان
[4] - همان
[5])- همان
[7] - حسين علي يزداني، تاريخ تشيع، صفحات 35 - 50
[8] - حسينعلييزداني، تاريخ تشيع، ص218-220؛ محد عيسي غرجستاني، کله منارها درافغانستان، اسماعليان، قم، 1372، اول، ص 135.
[9] بصير احمد دولت آبادي،هزاره ها از قتلعام تا احياي هويت، ص329.
[10] - علي نجفي، روايت افتخار (تاريخچه مبارزات ابراهيم خان گاو سوار) ، قم: مرکز فرهنگي نويسندگان افغانستان، اول، تابستان 1377، ص 94.؛ حاج کاظميزداني ـ هفته نامه وحدت، شماره123،1/2/73؛ مجله سراج، سال دوم شماره پنجم، پاييز1374ش، ص 42
[11] - بصير احمد دولت آبادي، شناسنامة احزاب وجريانهاي سياسي در افغانستان، صص، 190، 217 ، 289، 389.؛ افغانستان در سه دهة اخير، ص715.
[12] افغانستان درسه دهه اخير، ص 782ـ 784؛ مصاحبه اختصاصي نگارنده با استاد اکبري، کابل 28/8/ 1386.
[13] - استاد مزاري، احياي هويت، ص 75و 78.
[14] گروه پژوهشي سينا، افغانستان درسه دهه اخير، ص 782ـ 784؛ حسين علي اميني، خواستگاه اجتماعي و جهت گيريهاي سياسي احزابجهادي، طرح نو، شماره دوازدهم و سيزدهم، بهار وتابستان 1386، ص 13.
[15] - مصاحبه اختصاصي نگارنده با استاد اکبري، کابل 28/8/ 1386.
[17] - جواد محسني، افغانستان، هويت ملي افغاني؛ پنداريا واقعيت؟ در مجموعه مقالات سمينار افغانستان و نظام سياسي آينده، قم، زلال کوثر، 1381، ص 24.
[18] - مصاحبة اختصاصي نگارنده با آقاي حاج کاظم يزداني، کابل 29/6/1386.
[19] - رضا شاذاب، هويت قوميهزارهها وسادات هزاره، سايت آرمان.- http://.armans.info/2006/01/25/1499.html
تاریخ: 17 میزان 1388 خورشیدی برابر 9 اکتوبر 2009 میلادی/ کابل
Source Link.
Subscribe to:
Posts (Atom)